Σε λίγες μέρες (στις 15 του Οκτώβρη) «γιορτάζεται» η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας Αγρότισσας. Όπως και η αγροτική πολιτική και οικονομία των τελευταίων δεκαετιών έτσι και η Ελληνίδα αγρότισσα ακολούθησε τον μαρασμό της υπαίθρου και τη σταδιακή της εξαφάνιση … Φωτεινές εξαιρέσεις οι λίγοι Γυναικείοι Συνεταιρισμοί, που παρά τα προβλήματά τους και την αδιαφορία της πολιτείας, έμειναν να μας θυμίζουν ότι στην ελληνική επαρχία υπάρχουν και αγρότισσες.
Και όμως στις δεκαετίες του 50, 60, 70 και 80 ήταν πάρα πολλές οι Έλληνιδες αγρότισσες – οι μανάδες μας – που δούλευαν από νύχτα σε νύχτα χωρίς ανάσα στο χωράφι, στο σπίτι, στη φροντίδα της οικογένειας, χωρίς προσωπική ζωή, χωρίς την απαραίτητη κρατική φροντίδα, χωρίς ακόμη και αυτή την τόσο απαραίτητη προσωπική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αβοήθητες να φέρουν σε πέρας το μεγάλο έργο της μητρότητας, αναγκαζόμενες να μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην ύπαιθρο. Οι Ελληνίδες αγρότισσες όμως ποτέ δεν εφησύχαζαν, ποτέ δεν δέχτηκαν μοιρολατρικά αυτές τις καταστάσεις και αγωνίστηκαν για ανθρώπινες συνθήκες ζωής, πάλεψαν για την αναγνώριση, της τόσο σημαντικής προσφοράς τους αλλά και δίπλα στον αγρότη-σύντροφό τους, τόσο στο χωράφι όσο και στα συλλαλητήρια για καλύτερες τιμές στα αγροτικά προϊόντα του τόπου μας.
Διαβάζω και σας μεταφέρω για την ιστορία – αλλά και για λόγους σύγκρισης με το σήμερα – από το πρώτο περιοδικό του τότε «Επιμορφωτικού Εξωραϊστικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Γόννων» του 1980 μια ανταπόκριση από την 1η Πανελλαδική Συνάντηση Αγροτισσών στη Λάρισα στις 1 και 2 Μάρτη του 1980 η οποία ασχολήθηκε με τα βασικά προβλήματα της Ελληνίδας αγρότισσας και τα οποία – τότε – απαιτούσαν άμεση λύση :
1. Η σύνταξη για την αγρότισσα : Να την παίρνει στα 55 και όχι στα 65 χρόνια, ξεχωριστή και ίση με τον άνδρα. «Η σύνταξη στα 65 δεν μας βρίσκει ζωντανές. Οι περισσότερες έχουν πεθάνει» ανάφερε μια αγρότισσα από την Κεφαλλονιά.
2. Ανθρώπινοι όροι εργασίας στην ύπαιθρο. Ίσο μεροκάματο με τον αγρότη. Τιμές στα αγροτικά προϊόντα που να δίνουν στην οικογένεια ένα λογικό κέρδος για τη συντήρησή της και τη συνέχιση της παραγωγής.
3. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Να υπάρχει πλήρης και όχι μερική κάλυψη για την αγρότισσα. Αρκεί να αναφερθεί ότι από τις 6.776 κοινότητες και 11.697 οικισμούς της χώρας, μόνο 1.251 έχουν αγροτικό ιατρείο και αυτό όχι καλά εξοπλισμένο.
4. Η προστασία για το παιδί. Σ’ ολόκληρο το νομό Λάρισας υπάρχουν δύο παιδικοί σταθμοί για περισσότερα από 20.000 παιδιά και οι δύο λειτουργούν σε πόλεις. Η κατάσταση της φύλαξης των μικρών παιδιών στα χωριά είναι τραγική. Αν δεν υπάρχει ένα μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια ή μια γιαγιά για να το αφήσουν στο σπίτι, αναγκαστικά το κουβαλάνε στο χωράφι, με κίνδυνο πολλές φορές για την υγεία του.
5. Ο αναλφαβητισμός. Το 78% στο σύνολο των αναλφάβητων της χώρας είναι γυναίκες (γύρω στις 800.000) και οι περισσότερες είναι αγρότισσες.
6. Προβλήματα προστασίας της οικογένειας. Οι αγρότισσες ζήτησαν να υπάρχει ιδιαίτερη μέριμνα για την οικογένεια με επιδόματα που πρέπει να δίνονται σε όλους καθώς επίσης και να αναγνωριστούν όλες οι διεθνής αποφάσεις που αφορούν την αγρότισσα.
Αυτά 29 χρόνια πριν … σήμερα προχωράμε στο δρόμο της ερήμωσης της υπαίθρου, όσο για την Ελληνίδα αγρότισσα στις ξεχασμένες γωνιές της επαρχιακής Ελλάδας συνεχίζει (;) το δικό της αγώνα. Τόσο η πολιτεία όσο και οι τοπικές κοινωνίες οφείλουν να ενισχύσουν υλικά και ηθικά τη γυναίκα της υπαίθρου σήμερα έτσι ώστε να αποκτήσει νέα ενδιαφέροντα, να βγει από το σπίτι όχι μόνο για καφέ, να ξεφύγει από τα «πρωϊνάδικα» και «μεσημεράδικα» της τηλεόρασης και να δείξει τις πραγματικές της ικανότητες τόσο σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα όσο και σε θέματα που ενισχύουν την οικονομία της ίδιας της Ελληνίδας αγρότισσας αλλά και της οικογένειας γενικότερα. Οι Γυναικείοι Συνεταιρισμοί, αλλά και η συμμετοχή γυναικών στα κοινά (Τοπική Αυτοδιοίκηση – Πολιτισμός – Κοινωνικά θέματα) στην επαρχία δείχνουν το δρόμο…