Μετά τις πολύ καλές επαναλήψεις που απολαύσαμε το καλοκαίρι στο Θερινό του μύλου, είναι καιρός να μιλήσουμε – όχι εγώ, οι ειδικοί – για νέες ταινίες που άρχισαν να παίζονται σε πρώτη προβολή στους κινηματογράφους, και της Λάρισας.
Με την «ανάγνωση» του Δημήτρη Δανίκα οι τρεις πρώτες προτάσεις :
«Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου του 2009 ό,τι η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου του 1970. Είπατε σκηνοθέτες στην ομίχλη; Καθόλου. Τα νέα εξαιρετικά. Η νέα ελληνική avant garde βάζει ταφόπλακα, γυρίζει σελίδα και πορεύεται μπροστά. Τώρα το μπαλάκι στον θεατή που φαρσοκωμωδία κυνηγά. Τέρμα τα φραγκοδίφραγκα παιδιά. Υπάρχει μεγάλο ελληνικό σινεμά»!
………….
«Η τεχνητή αρμονία (των γονιών με τα παιδιά και φυσικά με αυτή την επιτηδευμένη κοινωνική συνθήκη) αγκαλιά με τη χαοτική, εσωτερική, ασυμμετρία. Ο φόβος με την άγνοια. Η εσωστρέφεια με την παρακμή. Ο πολιτισμός μας δηλαδή, η επιτομή του παράλογου και της κατεψυγμένης προοπτικής. Προχωράμε όπισθεν ολοταχώς. Προσέξτε την αντίφαση. Οι γονείς (η εξουσία) με τη βία και την πορνογραφία. Τα παιδιά (οι υπήκοοι) στην απαγόρευση της γνώσης, πράγμα που τους σπρώχνει στον αυτισμό και την ανυπαρξία. Η απομόνωση και οι απαγορεύσεις καταλήγουν σε μια δικτατορία πολυτελείας. Κι αυτή με τη σειρά της προκαλεί αφασία και αιμομιξία».
…………….
«Ο Λάνθιμος συνθέτει και πηγαινοέρχεται από το ένα στο άλλο επίπεδο σαν αίλουρος κατασκευαστής. Διατηρώντας συνεχώς και αδιαλείπτως το ίδιο αυστηρό ύφος. Από εδώ προκύπτει η αφασία. Από εδώ η ομοιομορφία. Από εδώ η υποταγή και προγραμματισμένη μαζική κουλτούρα. Από εδώ- ακόμα- και ο σίριαλ κίλερ. Από εδώ όμως και η ανυπακοή, η αναρχία. Το είπα και στην αρχή. Ο «Κυνόδοντας» με τον σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ. Με το χειρουργικό νυστέρι του Χάνεκε. Με τον υπόγειο τρόμο ενός θρίλερ χωρίς σπλάτερ. Τέλεια».
Μέριλ Στριπ on the top
«Πάει, τέλειωσε. Όπως η Μέριλ Στριπ, κανείς και καμία άλλη στην παγκόσμια σκηνή. Μόνη on the top. Τι μοναξιά για το σινεμά. Τι απόλαυση για τον θεατή»!
«Τζούλι και Τζούλια» (Julie and Julia) λοιπόν. Από σενάριο και σκηνοθεσία της κωλοπετσωμένης Νόρας Έφρον. Η γριά κότα έχει το ζουμί».
«Με δύο λόγια: Δύο ταμπλό. Η νεώτερη Τζούλι Πάουελ, δημόσιος υπάλληλος, για να σκοτώσει την ανία της, βυθίζεται στη μαγειρική και ξαναφέρνει στην επιφάνεια τις γνώσεις της θρυλικής Τζούλιας Τσάιλντ. Η οποία, πριν από εξήντα χρόνια στο Παρίσι, από ανεπάγγελτη σύζυγος ενός διπλωμάτη κατάφερε να βάλει τα γυαλιά σε διάσημους σεφ της γαλλικής κουζίνας».
Ιστορική άγνοια βαθιά
«Μέσα στο ίδιο επταήμερο η διπλή όψη του ελληνικού κινηματογράφου. Με το Νέο ο Λάνθιμος. Με το Παλιό ο Παντελής Βούλγαρης. Το λένε «Ψυχή βαθιά», αλλά πάσχει και από ιστορική άγνοια βαθιά!
Σκληρό. Έτσι το είδα. Έτσι το επεξεργάστηκα. Έτσι κατέληξα. Και ο αδελφός μου να ήταν τα ίδια θα έγραφα εδώ. Ο Βούλγαρης, λοιπόν. Ο σκηνοθέτης των προσωπικών, μικρών ιστοριών. Όπου το έκανε αυτό – από το «Προξενιό της Άννας» μέχρι τα «Πέτρινα χρόνια»- έπιανε επιδόσεις με συγκίνηση βαθιά. Όπου καταπιανόταν με την Ιστορία και το πλήθος των μεγάλων παραγωγών από τον «Βενιζέλο» μέχρι τις «Νύφες»- κατέληγε να υπογράφει καλλιγραφημένες χαλκομανίες».
……………………
«Ενός λάθους μύρια έπονται. Επειδή λοιπόν περιγράφει τις τελευταίες ημέρες του Εμφυλίου στον Γράμμο του 1949. Όχι, δεν είναι αληθινό πως οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν περίπου ισοδύναμες. Ο Εθνικός είχε πάρει φαλάγγι τον Δημοκρατικό Στρατό. Ήταν ζήτημα ημερών. Η θανατίλα των Desperados κομμουνιστών θα έπρεπε να ήταν χαραγμένη στο κούτελο των ανταρτών. Όχι, δεν είναι δυνατόν να είσαι κυκλωμένος μέχρι τ΄ αυτιά κι εσύ να τραγουδάς δυνατά, με άκρατο ενθουσιασμό. Θα σε έκαναν κιμά. Όχι, οι αξιωματικοί του Εθνικού Στρατού δεν έδωσαν δείγματα συναισθηματικά. Αποκεφάλιζαν και περιέφεραν τα κεφάλια στα χωριά. Έλεος. Διαβάστε οποιαδήποτε μαρτυρία. Άγγλων, Αμερικανών και Ελλήνων παρατηρητών. Όχι, δεν είναι αληθινό πως ο Εμφύλιος τελείωσε επειδή οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές έριξαν για πρώτη φορά βόμβες Ναπάλμ. Τις έριξαν στην Μπανανία, αλλά το τέλος του Εμφυλίου ήταν μια προαναγγελθείσα τραγωδία. Όχι, για την παροιμιώδη ελληνική κακοδαιμονία δεν φταίνε οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί. Αγαπητέ δεν φταίει ο διαιτητής, αλλά η δική μας η κεφαλή»!
……………….