Καθυστερημένα θα περιγράψω μια πρόσφατη εμπειρία μου, που δεν έχω αποφασίσει αν θα τη χαρακτήριζα τραυματική ή υπέροχη. 26η Οκτώβρη, του Αϊ-Δημήτρη και το σπίτι μας γιορτάζει. Γιορτάζουμε το μοναδικό μας Μήτσο !! Αγοράστηκαν τα γλυκά , έγινε η ζαμπονοτυρόπιτα και τα λοιπά μπινελίκια, γαργάλισε τα ρουθούνια μας η μυρωδιά του ψητού και έγινε η συμφωνία με τον εορτάζοντα Μήτσο, με τον οποίο είμαστε σε δίαιτα, ότι δεν θα ξεσκιστούμε στο φαί …
Το βραδάκι δεχτήκαμε τις καθιερωμένες επισκέψεις και τιμήσαμε τα μεζεκλίκια τόσο με τη συντροφιά των προσφιλών επισκεπτών όσο και μόνοι μας στον απόηχο της γιορτής, όπου και ολοκληρώθηκε το έγκλημα αποκαλύπτοντας το αδύναμο του χαρακτήρα και την αναξιοπιστία των λόγων μας …
Αργά σβήσανε τα φώτα και πέσαμε για ύπνο. Το ροχαλητό αρκούδας του Μήτσου με νανούριζε γλυκά και κάποια στιγμή, εγώ που σπάνια βλέπω όνειρα, χάθηκε μέσα σ’ ένα απ’ αυτά… Βρισκόμουνα λέει σε μια διαδήλωση… τι Γαλλία και πράσινα άλογα … λαός !!! Ακούγονταν τραγούδια απ ‘ τα μεγάφωνα και στην κεφαλή της πορείας βρίσκονταν οι καλλιτέχνες που τα τραγούδαγαν, δίπλα οι πολιτικοί από όλους τους προοδευτικούς χώρους αγκαλιασμένοι, αλλά και πολιτικοί άλλων χώρων που είχαν βγάλει τα τρισδιάστατα κομματικά γυαλιά τους και κοίταζαν πλέον με ρεαλιστικό βλέμμα…. Και παπάδες, πολλοί παπάδες …. Χωρίς καπέλα και καλυμμαύχια με τις κοτσίδες τους δεμένες με κορδελάκια στα χρώματα της ίριδας σαν τσοπεράδες φευγάτοι από το Woodstock, φόραγαν σαν πικέτα τα πετραχήλια τους που έγραφαν «Κοινωνική Δικαιοσύνη».
Απέναντι παρατεταγμένα τα ΜΑΤ να κοιτάνε απειλητικά το πλήθος που ολοένα πλησίαζε. Ο παλμός δυνάμωνε … Φοιτητές, μαθητές, εργάτες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, όλα τα στρώματα μαζί με τους πνευματικούς ανθρώπους να φωνάζουν «Δεν πάει άλλο» … Και πιο δυνατά να φωνάζουν οι δημοσιογράφοι της διακαναλικής … αυτή η Όλγα πια … είχε ξελαρυγγιαστεί ! Κάποιοι ηλικιωμένοι άρχισαν να τα παίζουν … γιατροί και αδερφές του Ερυθρού Σταυρού μοίραζαν υπογλώσσια, κάποιοι μπάτσοι «Ζητάδες» και «Διάδες» έπαιρναν τα γερόντια στις μοτοσυκλέτες και με αναμμένους τους φάρους ενώνονταν με το πλήθος των χιλιάδων διαδηλωτών. Άλλοι συνάδελφοί τους από τα ΜΑΤ έφευγαν κι αυτοί από τις γραμμές τους ενώνονταν με το πλήθος και βάραγαν τα γκλόμπς πάνω στις ασπίδες τους στο ρυθμό των τραγουδιών ….Κι εγώ ήμουνα εκεί !!! Δίχως το φόβο και την ανασφάλειά μου … και χαιρόμουνα βλέποντας τόσους γνωστούς κι αγνώστους που μέχρι τώρα μας χώριζαν πολλά … Ήμουνα εκεί κι ένοιωθα ότι κάτι θα γίνει …Ο επίμονος ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας ήχησε δυνατά και με ξεπέταξε με τσιμπλιασμένο μάτι και μαλλί Γούντυ τρυποκάρυδου. Το μαξιλάρι ήταν υγρό – πάλι έτρεχε το σάλιο από το δόντι που λείπει, αλλά που καπίκια για να το φτιάξω – και από την ταχυπαλμία η καρδιά μου κόντευε να σπάσει καθώς η κύστη μου με προειδοποιούσε για την επερχόμενη έκρηξή της. Κοίταξα χωρίς να ανοίξω την πόρτα και καθώς είδα έναν μελαμψό άνδρα με μια φωτοτυπία θολή και μαύρη κατάλαβα, παρά τη σύγχυσή μου, ότι πρόκειται για έναν από τους γνωστούς τύπους που ζητάνε βοήθεια για το δήθεν παιδί που πάσχει από τη Χ νόσο … και κάνοντας το κορόιδο πήγα να βάλω για καφέ. Από το δωμάτιο του Παππού ακούγονταν στην τηλεόραση οι πρωινοί αλαλαγμοί των υποψηφίων για τον Καλλικράτη να διαφημίζουν τις καλές προθέσεις τους και τις δυνατότητές τους. Ανοίγω το ραδιόφωνο και εδώ πολιτική διαφήμιση. Τσεκάρω τον Μήτσο, είναι στη θέση του … κάνει ανάρτηση στο μπλογκ για την ενότητα της αριστεράς ενώ δίπλα έχει να καταχωρήσει μια σειρά αποδείξεις για τα οικονομικά του σπιτιού. Τσεκάρω το γιό μου … ντάγκλα στο κρεβάτι. Σήμερα δεν έχει να πάει να δώσει βιογραφικό για δουλειά …
Κοιτάω το πορτοφόλι μου και βλέπω το τελευταίο εικοσάευρο της βδομάδας. Τρέχω στην τουαλέτα και ξαλαφρώνοντας καταλαβαίνω ότι «ευτυχώς» όλα είναι στη θέση τους …
Ηθικό δίδαγμα : «Μην παραβιάζεις τη δίαιτά σου» !!!