Χτες, 1η Δεκέμβρη 2010, στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, έκανε την εμφάνισή του ο Μίκης Θεοδωράκης, στα 85 του, υποβασταζόμενος, εξ αιτίας του προβλήματος της υγείας του. Εκεί, λοιπόν, ο Μίκης, ξεσπάθωσε, σαν ορμητικός έφηβος. Δεν μάσησε τα λόγια του. Δεν έκρυψε τις σκέψεις του. Δεν φύλαξε τα νώτα του. Τα είπε όλα με το όνομά τους: Τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Κατονόμασε ως ΠΡΟΔΟΤΕΣ τα «κόμματα εξουσίας» και εθνικά ανεπαρκείς τους υπόλοιπους που συνθέτουν το καθεστώς πολιτικό σύστημα. Περιέγραψε αναλυτικά, επί 2,5 ώρες, όλες τις πράξεις του καθεστώτος που συνιστούν εθνική προδοσία. Στο κεφάλαιο «μνημόνιο», ζήτησε την συνδρομή του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, του Γιάννη Κασσιμάτη, ο οποίος τεκμηρίωσε την επιστημονική άποψη περί της αντισυνταγματικότητας του νομοθετήματος που έφερε το «μνημόνιο» των δανειστών μας στη θέση του επικυρίαρχου της λαϊκής θέλησης.
…. Και γέννησε την «ΣΠΙΘΑ», όπως ονόμασε ο Μίκης Θεοδωράκης την «κίνηση ανεξαρτήτων πολιτών για Εθνική κυριαρχία, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα, Πατριωτισμό», στην οποία κάλεσε κάθε Ελληνίδα και Έλληνα να στοιχηθεί, λέγοντας χαρακτηριστικά: « Η Ελλάδα ανήκει στην Ελλάδα».
Ο Μίκης άναψε μια σπίθα σε μια δύσκολη για τη χώρα μας εποχή και με ένα γερασμένο και απαξιωμένο στη συνείδηση του περισσότερου κόσμου πολιτικό σύστημα. Κάπως έτσι είχε ανάψει και τη σπίθα στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ιδρύοντας την «Νεολαία Λαμπράκη» και γυρνώντας από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό, έδωσε κουράγιο και ελπίδα στους έλληνες που δοκιμάζονταν σκληρά μετά τον εμφύλιο. Στους πολίτες μένει να αποδείξουν αν μπορούν μια σπίθα, να την κάνουν φωτιά που θα λαμπαδιάσει την ψυχή και το νου όλων μας, για να φέξει πάλι ο Ελληνικός ουρανός που αυτή την ώρα είναι πλακωμένος από τα βαριά σύννεφα της μεγάλης απώλειας (της εθνικής Ανεξαρτησίας μας) και της μεγάλης οδύνης της δοτής και διατεταγμένης λαϊκής φτώχειας. Οι ώρες είναι δύσκολες γι’ αυτό είναι και μεγάλες. Είναι οι ώρες που οι οδύνες του τοκετού φανερώνουν το πλησίασμα της γέννας. Χωρίς να είμαι απαισιόδοξος – ως ρομαντικός λάτρης πάντα της ενότητας της αριστεράς – να πω στο σημείο αυτό ότι και άλλες προσπάθειες που ξεκίνησαν παλιότερα – Τσακνής, κ.λ.π. – έσβησαν εν τη γενέσει τους. Να φταίει το πολιτικό σύστημα, να φταίνε οι άνθρωποι ; Δεν ξέρω. Σημασία έχει ότι τέτοιες προσπάθειες χρειάζονται την υποστήριξη του λαού και όχι μόνο, για να πετύχουν. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία οι διάσπαρτες λαϊκές συσπειρώσεις, τα κινήματα πολιτών αλλά και οι μεμονωμένες προσπάθειες ανθρώπων της εργασίας και του πνεύματος να αφήνονταν ελεύθερα από τους «ηγεμόνες» τους να συστρατευτούν σε μια τέτοια προσπάθεια. Γιατί μη μου πείτε ότι δεν θα ξυνίσει σε κάποιους αν αυτή η προσπάθεια πάρει κινηματικό χαρακτήρα ανοίγοντας μέτωπα.
Είναι γεγονός ότι μια καινούργια Ελλάδα πρέπει να γεννηθεί, γιατί αυτό που σήμερα λέγεται Ελλάδα, δεν ανταποκρίνεται ούτε στην ιστορική συνέχειά της, ούτε στην ιδιοσυστασία της Ελληνικής ύπαρξης.
Ο Μίκης, παράδωσε, σήμερα, τη «ΣΠΙΘΑ» σαν το ζητούμενο εμβρυουλκό. Θα φανεί, σύντομα, αν έχουν μείνει αποθέματα ψυχικής αντοχής στο σώμα της Ελλάδας, ικανά να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας, από εκεί που τον θέλουν να πηγαίνει, οι δυνάμεις κατοχής μας.
Ο Μίκης, παράδωσε, σήμερα, τη «ΣΠΙΘΑ» σαν το ζητούμενο εμβρυουλκό. Θα φανεί, σύντομα, αν έχουν μείνει αποθέματα ψυχικής αντοχής στο σώμα της Ελλάδας, ικανά να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας, από εκεί που τον θέλουν να πηγαίνει, οι δυνάμεις κατοχής μας.