Γιατί δηλαδή, ενώ φανήκαμε ικανοί για το «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» όσον αφορά τα διόδια, είμαστε ακόμα ανίκανοι για το «απεργώ-απεργώ» εις ό,τι αφορά τα μεροκάματα, τις περικοπές, τη βαρειά φορολόγηση, τα σκάνδαλα και την πολιτική δημαγωγία;
Οι ευθύνες για κάτι τέτοιο προφανώς βαραίνουν την Αριστερά, αν όχι στο σύνολό της, αλλά πάντως στην αδυναμία της να εμφανίσει το σύνολό της ως δύναμη ικανή και αναγκαία για την άμυνα (ίσως και την αντεπίθεση) του λαού.
Το πρόβλημα αυτό έχει κρατήσει πολύ. Ουδείς ζητά απ’ την Αριστερά να ενωθεί, οι πολιτικές της επιλογές διαφέρουν έντονα – και καλώς! όμως πολλοί, κι όχι μόνον αριστεροί, ζητούν απ’ την Αριστερά να συμπαραταχθεί.
Γιατί αυτό, τουλάχιστον για την ώρα, φαίνεται ακατόρθωτο; (ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.ΙΙ.2011)