Εδώ και λίγες μέρες άναψε η συζήτηση στο διαδίκτυο
αλλά και στα παραδοσιακά ΜΜ Επικοινωνίας για την πρόθεση της κυβέρνησης να ελέγξει
τη λειτουργία των μπλογκ. Τη δική μου
άποψη για το θέμα έχω ήδη καταθέσει πολλές φορές και μάλιστα τελευταία και
δημόσια ως εισηγητής στην εκδήλωση που έγινε στον Τύρναβο (10 Απρίλη 2011) με
αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Πάνου
Χρυστοστόμου «Είμαι blogger
και είμαι καλά».
Σε μια αποστροφή της εισήγησής μου είπα και τα εξής : «…. «Προσωπικά
δεν πιστεύω ότι ο υπεύθυνος γι αυτήν την ρύπανση είναι η ανωνυμία, όπως
υποστηρίζουν μερικοί επώνυμοι όπως είναι φυσικό … Η ποιότητα και η
υπευθυνότητα, για όποιον τα διαθέτει, δεν χάνονται με την ανωνυμία αλλά μερικές
φορές ενισχύονται. Από την άλλη πλευρά, έχουμε και το σοβαρό και
υπερ-προβεβλημένο από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, blogging, που όχι μόνο προσπαθεί να
παρέμβει στη μπλογκόσφαιρα αλλά και ενίοτε να την «καπελώσει» με μοντέρνο τρόπο
… Αυτό είναι ακόμα χειρότερο κι από την ρύπανση των άλλων.. Ορισμένοι,
μάλιστα, μαζί με τη μόδα του Facebook και ενώ
κατέχουν επίσημες «διαδικτυακές» κομματικές αρμοδιότητες, βλέπουν τα μπλογκ ως
ένα μοντέρνο τρόπο κομματικής παρέμβασης στην κοινωνία όπως έγινε και σε πολλές
προεκλογικές καμπάνιες τελευταία. Υπάρχουν άλλοι που ονειρεύονται ότι τα μπλογκ
θα αντικαταστήσουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ, θα παρεμβαίνουν στην κοινωνία και θα
ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις! Δυστυχώς κατά τη γνώμη μου την bloggoσφαιρα
εκμεταλλεύτηκαν ανωνύμως γνωστά ονόματα των ΜΜΕ παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια
για να βγάλουν στο τέλος όλους τους ανώνυμους επικίνδυνους. Αυτά τα μπλογκ τα
καταγγέλλουν ανοικτά οι αληθινοί bloggers οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ενεργοί πολίτες
που σέβονται τους πολίτες και τηρούν ένα κώδικα δεοντολογίας. Σαν
υπεύθυνοι πολίτες, οι αληθινοί bloggers, διαφωνούν
κάθετα με την καπήλευση των blogs, από
μεγαλοεκδότες, διαπλεκόμενους με την εξουσία, και θριαμβευτές της λάσπης,
των εκβιασμών και των μεθόδων του παρακράτους και δεν ανέχονται μαθήματα
περί ελευθερίας της bloggoσφαιρας. Ευτυχώς για τους περισσότερους και
δυστυχώς για λίγους, υπάρχει, λειτουργεί και παρεμβαίνει καθημερινά το αγνό και
άδολο blogging …
αλλά και στα παραδοσιακά ΜΜ Επικοινωνίας για την πρόθεση της κυβέρνησης να ελέγξει
τη λειτουργία των μπλογκ. Τη δική μου
άποψη για το θέμα έχω ήδη καταθέσει πολλές φορές και μάλιστα τελευταία και
δημόσια ως εισηγητής στην εκδήλωση που έγινε στον Τύρναβο (10 Απρίλη 2011) με
αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Πάνου
Χρυστοστόμου «Είμαι blogger
και είμαι καλά».
Σε μια αποστροφή της εισήγησής μου είπα και τα εξής : «…. «Προσωπικά
δεν πιστεύω ότι ο υπεύθυνος γι αυτήν την ρύπανση είναι η ανωνυμία, όπως
υποστηρίζουν μερικοί επώνυμοι όπως είναι φυσικό … Η ποιότητα και η
υπευθυνότητα, για όποιον τα διαθέτει, δεν χάνονται με την ανωνυμία αλλά μερικές
φορές ενισχύονται. Από την άλλη πλευρά, έχουμε και το σοβαρό και
υπερ-προβεβλημένο από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, blogging, που όχι μόνο προσπαθεί να
παρέμβει στη μπλογκόσφαιρα αλλά και ενίοτε να την «καπελώσει» με μοντέρνο τρόπο
… Αυτό είναι ακόμα χειρότερο κι από την ρύπανση των άλλων.. Ορισμένοι,
μάλιστα, μαζί με τη μόδα του Facebook και ενώ
κατέχουν επίσημες «διαδικτυακές» κομματικές αρμοδιότητες, βλέπουν τα μπλογκ ως
ένα μοντέρνο τρόπο κομματικής παρέμβασης στην κοινωνία όπως έγινε και σε πολλές
προεκλογικές καμπάνιες τελευταία. Υπάρχουν άλλοι που ονειρεύονται ότι τα μπλογκ
θα αντικαταστήσουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ, θα παρεμβαίνουν στην κοινωνία και θα
ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις! Δυστυχώς κατά τη γνώμη μου την bloggoσφαιρα
εκμεταλλεύτηκαν ανωνύμως γνωστά ονόματα των ΜΜΕ παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια
για να βγάλουν στο τέλος όλους τους ανώνυμους επικίνδυνους. Αυτά τα μπλογκ τα
καταγγέλλουν ανοικτά οι αληθινοί bloggers οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ενεργοί πολίτες
που σέβονται τους πολίτες και τηρούν ένα κώδικα δεοντολογίας. Σαν
υπεύθυνοι πολίτες, οι αληθινοί bloggers, διαφωνούν
κάθετα με την καπήλευση των blogs, από
μεγαλοεκδότες, διαπλεκόμενους με την εξουσία, και θριαμβευτές της λάσπης,
των εκβιασμών και των μεθόδων του παρακράτους και δεν ανέχονται μαθήματα
περί ελευθερίας της bloggoσφαιρας. Ευτυχώς για τους περισσότερους και
δυστυχώς για λίγους, υπάρχει, λειτουργεί και παρεμβαίνει καθημερινά το αγνό και
άδολο blogging …
….
Στη χώρα μας τώρα έχουν ξεκινήσει
κάποιες συζητήσεις και προτάσεις για τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου για το
διαδίκτυο, στην ουσία θέλουν να μας «βάλουν χέρι». Σαν απάντηση οι Έλληνες
μπλόγκερ δημιούργησαν και δημοσίευσαν ένα κώδικα δεοντολογίας, το
“Μανιφέστο των μπλογκ”. Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος σε κάθε
μορφή συντονισμού και οργάνωσης της μπλογκόσφαιρας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι
δεν πρέπει να αναπτυχθεί και κάποιος διάλογος για τα προβλήματα της,
τουλάχιστον από όλους τους απανταχού εναπομείναντες ρομαντικούς που επιμένουν
να θεωρούν το blogging κυρίως ως προσωπική υπόθεση, ως κατάθεση ψυχής ή τέλος
πάντων ως κατάθεση μιας άλλης άποψης και μιας άλλης αλήθειας που, αν μη τι
άλλο, δεν είναι κυρίαρχη, δεν μαντρώνεται και δεν κηδεμονεύεται ….» (Ολόκληρη
η εισήγησή μου ΕΔΩ)
Στη χώρα μας τώρα έχουν ξεκινήσει
κάποιες συζητήσεις και προτάσεις για τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου για το
διαδίκτυο, στην ουσία θέλουν να μας «βάλουν χέρι». Σαν απάντηση οι Έλληνες
μπλόγκερ δημιούργησαν και δημοσίευσαν ένα κώδικα δεοντολογίας, το
“Μανιφέστο των μπλογκ”. Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος σε κάθε
μορφή συντονισμού και οργάνωσης της μπλογκόσφαιρας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι
δεν πρέπει να αναπτυχθεί και κάποιος διάλογος για τα προβλήματα της,
τουλάχιστον από όλους τους απανταχού εναπομείναντες ρομαντικούς που επιμένουν
να θεωρούν το blogging κυρίως ως προσωπική υπόθεση, ως κατάθεση ψυχής ή τέλος
πάντων ως κατάθεση μιας άλλης άποψης και μιας άλλης αλήθειας που, αν μη τι
άλλο, δεν είναι κυρίαρχη, δεν μαντρώνεται και δεν κηδεμονεύεται ….» (Ολόκληρη
η εισήγησή μου ΕΔΩ)
«Στις εφημερίδες
δεν υπάρχει ανωνυμία. Ακόμη και για τα κείμενα χωρίς υπογραφή, την ευθύνη έχει
η διεύθυνση. Και οι νόμοι περί Τύπου για συκοφαντία είναι δρακόντειοι. Έτσι
στην παραδοσιακή δημοσιογραφία έχουμε μάθει πως δεν μπορούμε να γράφουμε ό,τι
θέλουμε, για όποιον θέλουμε, χωρίς να στηρίζουμε τα ρεπορτάζ μας σε στοιχεία.
Εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν…
δεν υπάρχει ανωνυμία. Ακόμη και για τα κείμενα χωρίς υπογραφή, την ευθύνη έχει
η διεύθυνση. Και οι νόμοι περί Τύπου για συκοφαντία είναι δρακόντειοι. Έτσι
στην παραδοσιακή δημοσιογραφία έχουμε μάθει πως δεν μπορούμε να γράφουμε ό,τι
θέλουμε, για όποιον θέλουμε, χωρίς να στηρίζουμε τα ρεπορτάζ μας σε στοιχεία.
Εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν…
Αντίθετα στα μπλογκ, στη λεγόμενη δημοσιογραφία των
πολιτών, ανθεί η ανωνυμία και δυστυχώς μαζί της ο λίβελος, η συκοφαντία, ακόμη
και ο ωμός εκβιασμός. Όχι απ’ όλους φυσικά, αλλά από τους λίγους επικίνδυνους
που ταυτίζουν την ελευθερία του λόγου με τον πάγκο του χασάπη. Σε αυτό το
υπόβαθρο βρήκε χώρο ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μ. Παπαϊωάννου, να προαναγγείλει
νομοθετική ρύθμιση που θα αίρει την ανωνυμία των μπλογκ. Η καλή εκδοχή λέει ότι
το κάνει για να αντιμετωπίσει τα παραπάνω. Η κακή εκδοχή λέει ότι η κυβέρνηση
έχει βρει τον μπελά της με τη δύναμη του Διαδικτύου και φέρνει νόμους…
Κορέας”, γράφει μεταξύ άλλων στην «Ε» ο Γιάννης Μπογιόπουλος.
(Ολόκληρο το άρθρο «Η ανωνυμία των μπλογκ» ΕΔΩ).
πολιτών, ανθεί η ανωνυμία και δυστυχώς μαζί της ο λίβελος, η συκοφαντία, ακόμη
και ο ωμός εκβιασμός. Όχι απ’ όλους φυσικά, αλλά από τους λίγους επικίνδυνους
που ταυτίζουν την ελευθερία του λόγου με τον πάγκο του χασάπη. Σε αυτό το
υπόβαθρο βρήκε χώρο ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μ. Παπαϊωάννου, να προαναγγείλει
νομοθετική ρύθμιση που θα αίρει την ανωνυμία των μπλογκ. Η καλή εκδοχή λέει ότι
το κάνει για να αντιμετωπίσει τα παραπάνω. Η κακή εκδοχή λέει ότι η κυβέρνηση
έχει βρει τον μπελά της με τη δύναμη του Διαδικτύου και φέρνει νόμους…
Κορέας”, γράφει μεταξύ άλλων στην «Ε» ο Γιάννης Μπογιόπουλος.
(Ολόκληρο το άρθρο «Η ανωνυμία των μπλογκ» ΕΔΩ).
Και η Μαρία Μυστακίδου συνεχίζει : «Ας
δούμε λίγο πλάι πλάι τα σημαντικότερα επιχειρήματα: ναι, είναι σωστό να ξέρουμε
ποιος γράφει τα όσα διαβάζουμε, ώστε να μπορούμε να κρίνουμε τη φερεγγυότητα
της πηγής. Από την άλλη πλευρά όμως, ας μην κοροϊδευόμαστε, μεγάλα παιδιά
είμαστε, μπορούμε έτσι και αλλιώς να καταλάβουμε πότε ένα blog είναι αξιόπιστο
και πότε …γράφει για να γράφει. Εξάλλου το Διαδίκτυο πάντα «τιμωρούσε» όσους
προσπαθούν να περάσουν στρεβλές ιδέες. Τους διαβάζεις μια, τους διαβάζεις δυο και μετά απλά σταματάς να τους
διαβάζεις. Κάτι σαν την τηλεόραση, δηλαδή. Πατάς το off και πάπαλα. Και συνεχίζει … «Στο βαθμό όμως που ένας
blogger δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο κάποιο νόμο, τότε η ανωνυμία πρέπει να
είναι και να λογίζεται ως δικαίωμά του.
δούμε λίγο πλάι πλάι τα σημαντικότερα επιχειρήματα: ναι, είναι σωστό να ξέρουμε
ποιος γράφει τα όσα διαβάζουμε, ώστε να μπορούμε να κρίνουμε τη φερεγγυότητα
της πηγής. Από την άλλη πλευρά όμως, ας μην κοροϊδευόμαστε, μεγάλα παιδιά
είμαστε, μπορούμε έτσι και αλλιώς να καταλάβουμε πότε ένα blog είναι αξιόπιστο
και πότε …γράφει για να γράφει. Εξάλλου το Διαδίκτυο πάντα «τιμωρούσε» όσους
προσπαθούν να περάσουν στρεβλές ιδέες. Τους διαβάζεις μια, τους διαβάζεις δυο και μετά απλά σταματάς να τους
διαβάζεις. Κάτι σαν την τηλεόραση, δηλαδή. Πατάς το off και πάπαλα. Και συνεχίζει … «Στο βαθμό όμως που ένας
blogger δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο κάποιο νόμο, τότε η ανωνυμία πρέπει να
είναι και να λογίζεται ως δικαίωμά του.
Μάλιστα σύμφωνα
με την αμερικανική νομοθεσία «δεν επιτρέπεται άρση του απορρήτου λόγω
συκοφαντικής δυσφήμησης». Μόνο αν πρόκειται για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα
(π.χ. εκβιασμός) επιτρέπεται να γίνει άρση. Συγκεκριμένα στις ΗΠΑ οι bloggers
προστατεύονται από το πρώτο άρθρο του Συντάγματος και έχουν «το δικαίωμα της
ελευθερίας του λόγου». Χαρακτηριστικό είναι πως το 2006 το Ανώτατο Δικαστήριο
της Καλιφόρνιας αποφάνθηκε ότι οι bloggers «δεν θα διώκονται ποινικά αν ο
διαδικτυακός τόπος τους φιλοξενεί σχόλια αναγνωστών που είναι συκοφαντικά προς
τρίτα πρόσωπα», ενώ παράλληλα αναγνώρισε το δικαίωμα των bloggers «να μην
αποκαλύπτουν τις πηγές τους». (Ολόκληρο το
άρθρο «Η ελευθερία και η ασυδοσία» ΕΔΩ).
με την αμερικανική νομοθεσία «δεν επιτρέπεται άρση του απορρήτου λόγω
συκοφαντικής δυσφήμησης». Μόνο αν πρόκειται για πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα
(π.χ. εκβιασμός) επιτρέπεται να γίνει άρση. Συγκεκριμένα στις ΗΠΑ οι bloggers
προστατεύονται από το πρώτο άρθρο του Συντάγματος και έχουν «το δικαίωμα της
ελευθερίας του λόγου». Χαρακτηριστικό είναι πως το 2006 το Ανώτατο Δικαστήριο
της Καλιφόρνιας αποφάνθηκε ότι οι bloggers «δεν θα διώκονται ποινικά αν ο
διαδικτυακός τόπος τους φιλοξενεί σχόλια αναγνωστών που είναι συκοφαντικά προς
τρίτα πρόσωπα», ενώ παράλληλα αναγνώρισε το δικαίωμα των bloggers «να μην
αποκαλύπτουν τις πηγές τους». (Ολόκληρο το
άρθρο «Η ελευθερία και η ασυδοσία» ΕΔΩ).