Την άποψη του blogγια την αριστερά και την ενότητα της, αλλά και για τα μαζικά κινήματα, όσοι με διαβάζετε την ξέρετε και δεν θέλω να την επαναλαμβάνω ….
Όμως με αφορμή τα χθεσινά ογκώδη συλλαλητήρια και τις χωριστές και πάλι συγκεντρώσεις θέλω να καταθέσω τα σχόλια δύο καλών φίλων και δημοσιογράφων των «Ζ.» και «Β.Κ.» στη σημερινή έκδοση της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας και στη στήλη «Ψυθιριστά». Διαβάστε τα …
«Αν μία …»
«Υπήρξε και κόσμος που το έλεγε. Ότι ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε σε διαδήλωση. Φαινόταν ότι υπήρχαν πολλά πρόσωπα πέρα από τα συνήθη. Εργαζόμενοι απήργησαν παντού, τα μαγαζιά έκλεισαν αλλά το ακόμη πιο σημαντικό ήταν ότι οι άνθρωποι δεν έμεινα στο σπίτι, αυτή τα φορά βγήκαν στους δρόμους.
Κι εκτός από τις συγκεντρώσεις υπήρχε και χύμα κόσμος, όλοι αυτοί που κινούνταν στα πεζοδρόμια, που στέκονταν λίγο ανάμεσα, που περπατούσαν στο κέντρο. Ποιος είχε βγει βόλτα στις 10 το πρωί, με την αγορά κλειστή; Για τη διαμαρτυρία είχαν ξεμυτίσει όλοι. Αν έβλεπαν οι συνδικαλιστές που επιμένουν να «τρώγονται», πόσοι ήταν οι «ανάμεσα», δεν θα το πίστευαν.
Αν ήταν μία η συγκέντρωση, αν δεν υπήρχαν αναστολές με ποιόν θα πάω και τι να προτιμήσω, τότε θα προέκυπτε ανεπανάληπτη κοσμοπλημμύρα. Αφού η ενότητα δεν προσθέτει, πολλαπλασιάζει.
Και γιατί να μην είναι μία δηλαδή; Αφού έτσι κι αλλιώς θα έβγαιναν να διαδηλώσουν άνθρωποι από διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές ομάδες με απίστευτη ποικιλία αιτημάτων. Κι έναν κοινό παρονομαστή : αντιμνημονιακό, πως μας φτάσαν ως εδώ. Δεν θα μπορούσε όλη αυτή η συσσωρευμένη οργή να μπει κάτω από κοινή ομπρέλα;» του «Ζ.»
«Ογκώδης»
«Η χθεσινή πορεία διαμαρτυρίας του ΕΚΛ-ΠΑΜΕ (ακόμη και αυτή της ΑΔΕΔΥ) ήταν από τις πιο μαζικές των τελευταίων ετών και δικαίως αρκετοί, τη συνέκριναν με τις διαμαρτυρίες για το ασφαλιστικό επί εποχής Γιαννίτση. Χθες όμως έχασαν μια ακόμη ευκαιρία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Όχι για να τα βρούνε, αφού κυριαρχούν οι κομματικές και ιδεολογικές διαφορές, αλλά τουλάχιστον να κάνουν μια κοινή πορεία.
Η αγανάκτηση των πολιτών, φάνηκε τόσο από το ογκωδέστατο των συγκεντρώσεων, όσο και από τη διαμαρτυρία όλων όσοι «βουβά» υποστήριξαν χθες τους απεργούς. Όμως παρά τις διαθέσεις των πολιτών, η αγωνία των συνδικαλιστών και των κομμάτων τους, αφορά στο ποιος θα «επιβιώσει» κομματικά, στο ποιος θα «ηγηθεί» του κινήματος, στο ποιος θα τεθεί επικεφαλής της πορείας, ποιος θα «καρπωθεί» πολιτικά τη δυσαρέσκεια. Αυτός είναι π ρόλος τους άλλωστε.
Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, είναι όντως δύσκολο να τα βρούνε συνδικαλιστές και παρατάξεις, να βγούνε από το «αδιέξοδο» που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Αν δεν τα βρούνε όμως και στα στοιχειώδη, τότε θα χάσουν μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες, σαν αυτή που τους έδωσαν οι πολίτες.
Η μαζικότητα των αντιδράσεων των Αγανακτισμένων, πρόσφατα έκανε κόμματα και συνδικάτα να τρίβουν τα μάτια τους. Τώρα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν μια ακόμη ευκαιρία να ηγηθούν, είναι στο χέρι τους αν θα την εκμεταλλευτούν. Προς το παρόν η κυβέρνηση είναι που τρίβει τα χέρια της, με τη διάσπαση …» του «Β.Κ.»