Η φετινή επέτειος του «Όχι» συνέπεσε με τις αποφάσεις των Βρυξελλών που σηματοδοτούν μεγαλύτερη παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Μάλιστα, ως φαίνεται μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το χρέος μάλλον τρέχει και θα συνεχίσει να τρέχει με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Διότι θα φθάσουμε το 2020, κι αφού θα έχουμε πληρώσει τον άμπακο, θα χρωστάμε όσα χρωστούσαμε το 2009!Παράλογο; όχι! κερδώο για τους τοκογλύφους.
Η Ελλάδα σήμερα στέκει μπροστά στα μάτια του κόσμου με σκυμμένο το κουρεμένο της κεφάλι, μια «τεμπέλα», μια «κλέφτρα», μια «διεφθαρμένη», διότι ως τέτοια τη διέσυρε και τη διαπόμπευσε ανά τας οδούς και τας ρύμας της οικουμένης ο ίδιος της ο Πρωθυπουργός.
Την ώρα που πανηγύριζε ο πρωθυπουργός και οι γνωστοί βιολιτζήδες κούρντιζαν τα βιολιά των θριάμβων (μαθημένη κομπανία: από το Μνημόνιο και δώθε τον ίδιο ύμνο παίζει), ο υποβολέας πήρε τη σημαιούλα του και πήγε στην παρέλαση. Ήθελε να ζήσει την ιστορικότητα της στιγμής: μια εξέδρα χωρίς τον κ. Ράιχενμπαχ, επικεφαλής των επισήμων.
«Επιταγές και δέματα τα κανονίζεις όπως – όπως
Τριάντα τα εκατό πενήντα τα εκατό
Μα ποιος θα πάρει την μισή μου ξενιτειά;
Ποιος θα δεχτεί να πάρει τριάντα τα εκατό απ’ τη μισή μου ξενιτειά»
(από τα «Ανεπίδοτα Γράμματα» του Άρη Αλεξάνδρου. Μελοποιήθηκαν από τον Μιχάλη Γρηγορίου)
«Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους
Έφεραν τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη, Βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα Υποταγή και Δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους (…) Έφτασαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά/
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα, μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά» … (από το «Άξιον Εστί» του Ο. Ελύτη)
Όμως σήμερα, συμπατριώτες, φίλοι, σύντροφοι, πολίτες ας γιορτάσουμε διότι οι γιορτές στη μνήμη του παρελθόντος προοιωνίζονται τα τρόπαια του μέλλοντος.
Την ιστορία της Ελλάδας την έχουν γράψει όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που αρίστευσαν στο καθήκον τους, απ’ τους πρόσφυγες της Μικρασίας ως τους γκασταρμπάϊτερ στη Γερμανία, απ’ τους «άγνωστους στρατιώτες» ως τους αντάρτες – δεν θα χαθούμε, καλύτεροι θα βγούμε απ’ αυτόν τον αγώνα, πολλώ δε κάρρονες τα παιδιά μας…