Από τα τέλη του Οκτώβρη έως τα μέσα του Δεκέμβρη σε όλη την Ελλάδα «βράζει» ο τόπος. Παραδοσιακά καζάνια ετοιμάζουν το «αγιονέρι», με αποκορύφωμα τις διάφορες γιορτές τσίπουρου σε πολλές περιοχές (Θεσσαλία, Μακεδονία, Ήπειρο), οι οποίες συνοδεύονται με παραδοσιακά γλέντια. Οι μέρες και νύχτες του βρασμού αποτελούν ιδιαίτερη ιεροτελεστία για τους παραγωγούς αλλά και για τους καλεσμένους των που τις ατελείωτες ώρες της αναμονής γλεντάνε παρέα με κρασί, τσίπουρο και εκλεκτούς μεζέδες.
Το τσίπουρο ανέκαθεν αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της οικονομικής ζωής του τόπου. Είναι ένα ελληνικό αλκοολούχο ποτό το οποίο ξεκίνησε την πορεία του πριν από επτά περίπου αιώνες στα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Η τσικουδιά ή ρακή στην Κρήτη είναι κάτι ανάλογο. Σε άλλες χώρες, παρόμοια ποτά είναι η Ιταλική γκράπα και το αράκ της Μέσης Ανατολής.
Στους Γόννους, όπου λόγω του εξαιρετικού κλίματος, μπορούμε και γευόμαστε ένα από τα πιο ωραία ποτά που παρασκευάζονται με απλές και μερακλίδικες μεθόδους, πήραμε και φέτος μέρος στο βράσιμο του τσίπουρου, του καλού μας φίλου Στέργιου Ντάγια, ανάμεσα σε μία όμορφη παρέα.
Μετά τον τρύγοήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να βράσουν τα τσίπουρα. Στο καζαναριό του Γιάννη Κωστή μαζευτήκαμε και πάλι, όπως κάθε χρόνο, προχθές το βραδάκι για την τελετουργία. Η καλή διάθεση οι μεζέδες και το εκλεκτό τελευταίο περσινό κρασί του Στέργιου, ζέσταναν γρήγορα την ατμόσφαιρα … και με τα τραγούδια του Νίκου, τα καλαμπούρια και τους χορούς της παρέας καλωσορίσαμε το «άγιο μας τσιπουράκι».
Πάντα τέτοια !!!
Σε λίγες μέρες θα είναι έτοιμη και διαθέσιμη μια «εκπαιδευτική» ταινία με ανάλογο περιεχόμενο …