Μετά από σχεδόν 100 χρόνια ιστορίας (ιδρύθηκε το 1918) ο αγροτικός συνεταιρισμός των Γόννων παύει πλέον να υπάρχει και να λειτουργεί έτσι όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και αυτό όχι με αποκλειστική ευθύνη των παραγωγών αλλά με ευθύνη του κράτους των νόμων του, των μνημονίων του και πάει λέγοντας… και όλα αυτά στο όνομα δήθεν της συνεταιριστικής ιδέας, δήθεν της αποκέντρωσης, δήθεν της ανάπτυξης της υπαίθρου. Αλλά ανάπτυξη της υπαίθρου και εξυπηρέτηση του παραγωγού και των ανθρώπων της υπαίθρου με συγκέντρωση όλων των δραστηριοτήτων στην πόλη γίνεται;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Για την ιστορία του συνεταιριστικού κινήματος στην Ελλάδα αναφέρθηκα σε παλαιότερη ανάρτησή μου (http://dzg10.blogspot.com/2011/03/blog-post_09.html), το ίδιο και για το νέο νόμο (http://dzg10.blogspot.com/2012/01/blog-post_12.html) για τον οποίο ανέφερα χαρακτηριστικά ότι «βασισμένος στη λογική των τεχνοκρατών των Βρυξελών και του Αθηναϊκού κράτους – μάλλον δεν πήραν χαμπάρι τι ακριβώς γίνεται στην μαραζωμένη και υποβαθμισμένη ύπαιθρο αυτής της έρμης χώρας».
Είναι κρίμα που, όπως ανακοινώθηκε από τη διοίκηση του Α.Σ. Γόννων στη σύσκεψη που έγινε την Παρασκευή 2 Μάρτη, το Δ.Σ. αποφάσισε να εισηγηθεί στην ερχόμενη Γενική Συνέλευση τη συγχώνευση του συνεταιρισμού μας με τον «μεγάλο» συνεταιρισμό που θα προκύψει από τη διάλυση της ΕΑΣ Λάρισας.
Είναι κρίμα για πολλούς λόγους :
Πρώτον γιατί ο νόμος δένει χειροπόδαρα τους μέχρι σήμερα πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς, ώστε να μην μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Δεύτερο γιατί ο συνεταιρισμός των Γόννων δεν ήταν ποτέ και ούτε σήμερα είναι – παρά τα μεγάλα του οικονομικά προβλήματα – ένας συνεταιρισμός σφραγίδα, όπως πάρα πολλοί άλλοι.
Τρίτο μια ολόκληρη περιουσία των παππούδων μας και των πατεράδων μας αλλάζει με ελαφρά τη καρδία χέρια. Προσωπικά αρνούμαι να διαχειρίζονται και μάλιστα προς δικό τους όφελος την περιουσία του συνεταιρισμού κάποιοι καμπίσιοι μεγαλοαγρότες των πεντακοσίων και χιλίων στρεμμάτων και κάποιοι αποτυχημένοι αγροτοπατέρες.
Τέταρτο αλλά πολύ σημαντικό είναι κρίμα σ’ αυτόν το έρμο τόπο να μην υπάρχουν πλέον νέοι αγρότες, νέοι παραγωγοί, νέοι άνθρωποι οι οποίοι με μπροστάρηδες πέντε – δέκα από αυτούς να μπορούν να πείσουν και να πάρουν την τύχη του συνεταιρισμού στα χέρια τους και μάλιστα στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες που οι συνεταιρισμοί στα χωριά θα πρέπει να ήταν τα βασικά κύτταρα όχι μόνο για την προστασία των συνεταιρισμένων αγροτών αλλά και για την κοινωνική αλληλεγγύη που τόσο ανάγκη έχουν οι ξεχασμένοι άνθρωποι της επαρχίας.
Είναι ντροπή όλων μας εδώ που έφτασαν τα πράγματα και οι άνθρωποι που επέλεξαν την επαρχία για να ζήσουν θα το πληρώσουν ακριβά, αν δεν αναγκαστούν από τα πράγματα να μεταναστεύσουν στα αστικά κέντρα ή το εξωτερικό. Μετά τον Καποδίστρια στους Δήμους, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την εξαφάνιση του αγροτικού πληθυσμού, έρχεται τώρα και ο Καποδίστριας των συνεταιρισμών και μάλιστα πολύ πιο συγκεντρωτικός.
Η πρότασή μου πριν μερικούς μήνες στο Δημοτικό Συμβούλιο Τεμπών για κοινή σύσκεψη των συνεταιρισμών του δήμου Τεμπών, όπου από κοινού οι συνεταιρισμοί της περιοχής μας θα μπορούσαν κάτι να περισώσουν απλώς ακούστηκε και καταγράφτηκε στα πρακτικά της συνεδρίασης. Από εκεί και ύστερα καμία κίνηση από κανέναν …
Κλείνοντας θέλω να κάνω και μία πρόβλεψη. Το νέο καθεστώς που νομικά και έξω από κάθε πραγματικότητα προσπαθούν οι κυβερνόντες να επιβάλουν είμαι σίγουρος ότι σε πολύ λίγα χρόνια θα αποδειχτεί άδικο, ασύμφορο για τον μικρομεσαίο αγρότη και αντιπαραγωγικό. Για αυτό θα πρέπει από τώρα να αντιπαλέψουμε αυτές τις λογικές για να συνεχίσουν συνεταιρισμοί σαν το δικό μας στους Γόννους να υπάρχουν, να γυρίσουν σελίδα και να επιστρέψουν στον πραγματικό τους ρόλο που δεν είναι άλλος από τη στήριξη της παραγωγικής διαδικασίας, την υποστήριξη των όποιων προϊόντων τους και των ίδιων των μελών τους. Χρειάζεται, βέβαια οι ίδιοι οι αγρότες να πάρουν αγωνιστικά τις τύχες στα χέρια τους, να μην αφήσουν πια περιθώριο να εμπλακούν στα εσωτερικά τους κόμματα και κομματάρχες, αλλά και να υπάρξει ουσιαστικός έλεγχος των διοικήσεών τους που φυσικά δεν θα εκλέγονται με σημαδεμένες ομάδες πλειοψηφικών συστημάτων. Μπορεί να θέλουν κάποιοι να θάψουν την ζωή στην ύπαιθρο και μαζί της το συνεταιριστικό κίνημα έτσι όπως το γνωρίσαμε στη χώρα μας τα προηγούμενα εκατό χρόνια αλλά θα πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν και οι αγνοί άνθρωποι της επαρχίας που δεν είπαν ακόμη την τελευταία τους λέξη …