Το « πειραγμένο» μου μυαλό έχει μια μανία μα εικονοποιεί την πραγματικότητα, να της δίνει άλλες διαστάσεις, ακόμα κι αν αυτές είναι του παραμυθιού.
Έτσι και τώρα τι με έχει πιάσει κι όταν βλέπω τον Τσίπρα νομίζω ότι βλέπω τον Πίτερ Παν που παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του να βρει τη σκιά του, στην Αλέκα και στο Φώτη, διαπίστωσε ότι η μια δεν του καθόταν καν να την φορέσει αν και ήξερε ότι ήτανε στενή, ο δε άλλος μπήκε στο δοκιμαστήριο αλλά αποδείχτηκε πολύ ξεχειλωμένος . Έτσι απόμεινε χωρίς σκιά …
Ωστόσο αυτός ξέροντας ότι μπορεί να πετάει κι έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, θέλει να φτάσει στη χώρα του Ποτέ ( ποτέ αξιοκρατία, ποτέ ισονομία, ποτέ διαφάνεια, ποτέ δίκαιη κατανομή βαρών, ποτέ..), για να βοηθήσει τα παιδιά που βρίσκονται εκεί και να την αλλάξει για να δουν κι αυτά μιαν άσπρη μέρα.
Ο Κάπτεν Χουκ, (εδώ το πρόσωπο είναι διαφορετικό στο ίδιο κοστούμι, πότε Μέρκελ, πότε Σόιμπλε, πότε Ράιχενμπαχ πότε…) μετά την πρώτη του αναμέτρηση με τον Πίτερ Παν που είχε σαν αποτέλεσμα να του κόψει το χέρι, έχει σκυλιάσει και θέλει να τον φάει λάχανο.. Οργώνει τα πέλαγα με το πειρατικό του λαφυραγωγώντας και μπαίνοντας μπροστά του για να τον εμποδίσει να φτάσει στη χώρα του Ποτέ.. Θέλει να φτάσει πρώτος , να φτιάξει μια μαρίνα για να δένει το πειρατικό, να βάλει τα παιδιά να δουλεύουν για πάρτι του για ένα ξεροκόμματο και αυτός να περνάει να παίρνει τις εισπράξεις. Έχει ένα τσούρμο άγριους πειρατές στη δούλεψη του να εκτελούν τις διαταγές του. Η ρότα σταθερή, η πειθαρχία σιδερένια με κανένα μπερντάκι που και που σε όποιον παρακούει, κι αυτός εκεί… όρθιος στο τιμόνι με το ένα μάτι στην πορεία και το άλλο στο αμπάρι, μην του κάτσει και καμιά ανταρσία…
Κάπως έτσι βλέπω λοιπόν την ιστορία που γράφεται στις μέρες μας και που σίγουρα δεν είναι παραμυθένια..
Κάθε φορά που βλέπω τον Τσίπρα στο γυαλί (πολύ συχνά τελευταία, γιατί δυστυχώς για κάποιους δεν γίνεται αλλιώς) διαπιστώνω πόσο «γράφει» σ’ αυτό και το γνωρίζει καλά.
Όταν κοιτάζει καρφί στην κάμερα, δεν θαυμάζω ούτε το σπινθηροβόλο βλέμμα, ούτε το λευκό χαμόγελο, θαυμάζω τ’ άντερα του… γιατί ο τύπος έχει τ’ άντερα να συγκρουστεί, να διεκδικήσει, να ανατρέψει … Είναι σαν να σου λέει : «ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτι σου, στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου». Και σιγά που θα τον πίστευα αν μου έλεγε ότι θα με πάει στις Μπαχάμες… Αλλά για μια εκδρομή τον εμπιστεύομαι.. Το ότι έχει άντερα το απόδειξε και στον στενό πολιτικό του χώρο και στο ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον του εσωτερικού και εξωτερικού. Αυτό δεν του το συγχωρούν ακόμα και παλιοί του σύντροφοι όπως ο Αλαβάνος, που έδωσε σε συγκεκριμένη στιγμή πάσα με τη δήλωσή του στους πολιτικούς αντιπάλους, πάνω σε θέσεις που τις ήξερε από καιρό … Και επειδή άνθρωποι είμαστε κι έχουμε πάθη, λέω, μήπως ζορίστηκε ο Αλέκος σε προσωπικό επίπεδο, που έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας μέσα από τις συμπληγάδες εδώ που έφτασαν, ενώ εκείνος δεν….;
Παρά λοιπόν την συμπάθεια που έχω προς το πολιτικό χώρο και το πολιτικό πρόσωπο του Τσίπρα, ομολογώ πως δεν παίρνω εισιτήριο διαρκείας, δεν ομαδοποιούμαι… Θέλω να σταθώ δίπλα αλλά κριτικά, να διατηρήσω την ποιοτική διαφορά του σκεπτόμενου ανθρώπου από τον δεδομένο ψηφοφόρο, να απαιτήσω να μην με βάζει να απολογούμαι στις κουβέντες μου για τα φάλτσα του, τύπου πρότασης Αρσένη γιατί δεν θα διστάσω να τον αδειάσω… Και την ώρα που θα κοιτάζει καρφί στην κάμερα και θα νομίζω ότι θα με κοιτάζει στα μάτια, θα του δείχνω με τα δικά μου δάχτυλα, τον δείχτη και τον μέσο, τα μάτια μου, θα στρέφω στα δικά του και θα του λέω: I‘llbewatching you…
Το πειραχτήρι