Αφού βάλαμε τις λιαστές ντομάτες στον καυτό ήλιο, αποφασίσαμε να πάμε στα πιο ψηλά.

Άλλωστε εδώ στους Γόννους έχουν έρθει τα πάνω κάτω.

Μαζί μας προς τα ορεινά και οι αγελάδες ελεύθερης βοσκής … σε μια στιγμή που ολόκληρη η Ελλάδα ζει πίσω  από τα βόδια.



Ωπ … Να και η υπό ανασύσταση λίμνη της Καλλιπεύκης, που ύστερα από αρκετά χρόνια, με πολλές διαβουλεύσεις και έτοιμες – ήδη ακριβοπληρωμένες – μελέτες, σήμερα δεν ξέρει κανένας, το θέμα της που βρίσκεται ή μήπως κάτι ξέρει κάποιος …; Με λαμβάνννει καννείς!!!;;;

Που τρέχεις ρε φίλε, δεν βλέπεις ότι έχω προτεραιότητα ..!

Καφεδάκι στην πλατεία της Καλλιπεύκης … Όσο για τα σκουπίδια της πλατείας σίγουρα φταίει η δημοτική και τοπική αρχή, αλλά επειδή καλοκαίρι είναι κόσμος πάει κι έρχεται, μήπως, λέω μήπως και οι καταστηματάρχες που την εκμεταλλεύονται να έβαζαν ένα χεράκι … λέω εγώ τώρα.

Ξύλα, πολλά ξύλα. Για το τζάκι είναι ότι πρέπει, ε; «Πέρασε ο Αι-Λιάς, μάζεψε τα ξύλα για τ’ φαμπλιάσ’» λέει η παροιμία. Και καλά τα συγκεκριμένα είναι του δασαρχείου, για τα παράνομα που τελευταία έχουν άνθηση ποιος νοιάζεται;

Εδώ … ο Νόμος ….

Εδώ η εφαρμογή του !!!
Και οι δύο εικόνες είναι από τον ίδιο χώρο…

Και αφού πήραμε το δεύτερο πρωινό μας ή το δεκατιανό μας, ξεκινήσαμε να βρούμε τη λίμνη του «Κατή» …

Η μόνη σήμανση ήταν «ξαπλωμένη» και για τη λίμνη δεν έγραφε τίποτα … έτσι χαθήκαμε και γυρίσαμε στην Πατωμένη για το μεσημεριανό. 

Ξέρετε καρό πετσετούλα, κεφτεδάκια, τυροπιτάκια, αυγουλάκια βραστά, ψητά και τηγανιτά κηπευτικά επόχής,  κοτοπουλάκια και ένα κρεατάκι στη γάστρα … τίποτα δηλαδή. Ο καθένας της παρέας μαγείρεψε για όλους τους άλλους και φυσικά τα πολλά περισεύματα τα φάγαμε … το βράδυ, με την επιστροφή. Ναι, ναι από όρεξη, άλλο τίποτα. Η δίαιτα από το φθινόπωρο … και βλέπουμε.

Τη ζέστη από ψηλά μόνο τη βλέπεις. Κατεβένοντας αρχίζεις και να την αισθάνεσαι…

Πήραμε λοιπόν το νεοσυντηριμένο δρόμο τις επιστροφής, νοσταλγόντας τη δροσιά του Όλυμπου και της «Πατωμένης».
Τ Ε Λ Ο Σ