Βλέποντας, πριν λίγες μέρες, στο Face book αναρτημένη μια εικόνα από ερασιτεχνική θεατρική παράσταση ενός μορφωτικού συλλόγου της περιοχής μας εικοσιπέντε χρόνια πριν, ειλικρινά ανατρίχιασα… Θυμήθηκα το θεατρικό εργαστήρι του ΜΕΣ Γόννων, τα χορευτικά και μουσικά του τμήματα αλλά και τόσες άλλες ερασιτεχνικές «παραγωγές» των τότε μορφωτικών συλλόγων που στο διάβα του χρόνου έσβησαν και χάθηκαν αφήνοντας μικρά σημάδια και φιλότιμες προσπάθειες σήμερα γύρω μας, να μας θυμίζουν δόξες παλιές.
Παρατηρώ επίσης, τον Αθηναϊκό τύπο έντυπο, ηλεκτρονικό και ψηφιακό να μην έχει χρόνια τώρα στη θεματολογία και στο λεξιλόγιό του θέματα από την επαρχία που να αφορούν ερασιτεχνικές δημιουργίες είτε αυτές είναι θέατρο είτε μουσική, χορός ή κάτι άλλο. Εκτός βέβαια αν κάποια από αυτές τις κάνει κανένας μεγάλος καραβοκύρης ή κανένας πολύ γνωστός επιχειρηματίας ως χορηγός. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελεί ο τοπικός τύπος που με φιλότιμο και προσπάθεια φιλοξενεί – ιδιαίτερα το καλοκαίρι – εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, των συλλόγων της περιοχής αλλά και μεμονωμένες προσπάθειες ερασιτεχνών δημιουργών.
Προσωπικά πιστεύω ότι εδώ στην επαρχία υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για τον κόσμο να δει και να ακούσει ερασιτέχνες κι όχι μόνο δημιουργούς. Στην περιφέρεια η νεολαία κυρίως έχει ανάγκη να μάθει τους δρόμους της. Κι επειδή δεν υπάρχουν δυνατότητες να ασχοληθεί με πράγματα ανάλογα, γι’ αυτό θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερο νόημα όταν γίνονται – και πρέπει να γίνονται – τέτοιες προσπάθειες, αυτές όχι μόνο να τις στηρίζει αλλά και να τις αγκαλιάζει, παίρνοντας από αυτές ότι καλό και θετικό την αγγίζει. Αυτή η ανάγκη άλλωστε, επιβεβαιώνει και την διαχρονική λειτουργία τέτοιων ενεργειών και εκδηλώσεων, οι οποίες δεν θα προβάλλουν μόνο τον δικό τους χαρακτήρα, αλλά θα είναι ένα πολιτιστικό γεγονός γνώσης, συμμετοχής και διασκέδασης των ανθρώπων.
Επειδή ζούμε σε μια εποχή δύσκολη και περίεργη, με μνημόνια, τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού, θέματα όπως η αλληλεγγύη, η παιδεία, η τέχνη, η μουσική και το θέατρο, μπορούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες ώστε να σταθεί ο άνθρωπος όρθιος μέχρι να πάρει μπροστά πάλι η μηχανή και να συνεχίσουμε να ζούμε, αρκεί να το πιστέψουμε όλοι. Αυτό πιστεύω το νόημα έχουν στο μυαλό τους και οι διοργανωτές της 1ης Συνάντησης ερασιτεχνών δημιουργών στην αυλή των χρωμάτων, στο πατρικό σπίτι του ζεύγους Κριστιάνε και Ζήση Παπαδημητρίου στους Γόννους το Σάββατο και την Κυριακή 22 και 23 του Σεπτέμβρη. Το μάθημα σε μια τέτοια έκθεση δεν είναι πώς θα παρουσιαστούν τα έργα και πως θα παιχτούν οι νότες χωρίς λάθη, αλλά πώς θα συνυπάρξουμε ως ομάδα και ως κοινωνία. Πιστεύω ότι και στις μέρες μας υπάρχουν πνευματικές οντότητες που είναι μπροστά. Αρκεί, αυτούς τους ανθρώπους, που βρίσκονται δίπλα μας, να τους ανακαλύψουμε και να τους εμπιστευτούμε.
Και όπως λέει και ο μουσικός, Νίκος Τουλιάτος «όπου υποχωρεί ο πολιτισμός, η αισθητική και η ηθική, επικρατεί η χυδαιότητα, η βαρβαρότητα, η βλακεία, το ψέμα, η σαχλαμάρα. Εκεί που υποχωρούν οι ποιητές, σηκώνουν κεφάλι οι παντός είδους χουλιγκάνοι. Εμείς ξαναβάζουμε τον πολιτισμό σε προτεραιότητα, γιατί πιστεύουμε ότι η πείνα αντιμετωπίζεται και με μια τυρόπιτα, η πνευματική πείνα όμως σκοτώνει».
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας, την Κυριακή 16 Σεπτέμβρη 2012).