Με δύο εκπομπές διάρκειας μισής ώρας η κάθε μία το blog κάνει με τον δικό του τρόπο, το δικό του αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου.
Την πρώτη επιμελήθηκε η Έλενα Γουγουλιά, η ίδια και στο μικρόφωνο. Είναι μια νεανική ματιά με αναφορές και τραγούδια νεότερων καλλιτεχνών για το ιστορικό αυτό γεγονός.
Την δεύτερη επιμελήθηκε ο Δημήτρης Γουγουλιάς, ο ίδιος και στο μικρόφωνο. Εδώ γίνεται μια αναφορά στο Πολυτεχνείο με τα μάτια ενός «παλαιού», καθώς επίσης και στο νόημα και τα μηνύματα εκείνων των ημερών.
…. «Πέρασαν ήδη 39 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και όσοι είχαν την τύχη να βιώσουν τις τρεις εκείνες μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα, αναπολούν με συγκίνηση, αλλά και με βαθύτατο προβληματισμό, τα αιτήματα που είχαν τότε διατυπωθεί και ιδιαίτερα το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Το σύνθημα εκείνο συνεχίζει να είναι επίκαιρο, αφού εκφράζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα: το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη μόρφωση και το δικαίωμα στην πλήρη ελευθερία. Η άθλια κατάσταση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αλλά και η αβεβαιότητα για το μέλλον των σημερινών νέων, επαγγελματικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό, αποδεικνύουν ότι τα αιτήματα που είχαν τεθεί το 1973 από τους τότε νέους για όλους τους τότε και μετέπειτα νέους δεν έχουν ακόμη ικανοποιηθεί.
…. Όσο για το νόημα του Πολυτεχνείου σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το ψάχνουνε ακόμη!
Όσοι, λοιπόν, το κάνουν αυτό, ας σταματήσουν. Το νόημα του Πολυτεχνείου ή το νιώθει κανείς ή δεν θα το βρει ποτέ. Ο σημερινός μαθητόκοσμος ήταν τότε αγέννητος, αλλά πιστεύω πώς το νιώθει.
….
Παρ’ όλα αυτά η ημέρα αυτή συνεχίζει να ανήκει σε όσους την δημιούργησαν, σε όσους τους συμπαραστάθηκαν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους και στους νεότερους οι οποίοι εμπνέονται απ’ αυτήν. Τιμούν, ακόμη, την εξέγερση, άνθρωποι που πήραν μέρος ή υπέφεραν εξ αιτίας της, αλλά ποτέ δεν επικαλέστηκαν την πράξη τους αυτή στις Δημόσιες σχέσεις τους και με τον τρόπο τους την επέτρεψαν να παραμείνει αγνή.
Κι ακόμη συγκινούμαστε και συντηρούμε τη φλόγα που άναψε τότε. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του Πολυτεχνείου, αυτή η φλόγα που έχει μείνει , σ’ όσους έχει μείνει. Και θα υπάρχει πάντα, όσο η νεολαία εξεγείρεται…
Τι σημαίνει «εξέγερση» ; Μα η εξέγερση δεν ερμηνεύεται, ή ξεσπά ως ενότητα εναντίον της μιζέριας και του εξευτελισμού ή δεν υπάρχει. Και σήμερα, παρά την εξάπλωση της φτώχειας, της φριχτής αστυνόμευσης, της συρρίκνωσης δικαιωμάτων και ελευθεριών, η εξέγερση κοιμάται. Σπίθες μόνο από τη φλόγα της πετάνε στην ατμόσφαιρα της κοινωνίας, σπίθες που σβήνουν αμέσως από τη γενικότητα της αδιαφορίας, του εφησυχασμού, του εργασιακού βολέματος… Ποιος ξέρει. Ίσως αυτό να ‘ναι η βουβή ζύμωση της έκρηξης…
Θα υπάρξει άραγε ποτέ καθολική δικαίωση του Πολυτεχνείου;Ας μη γελιόμαστε. Πρέπει να έρθουν τα πάνω κάτω για να κάνει πράξη το πνεύμα του Πολυτεχνείου η σιωπηλή πλειοψηφία.
Το Πολυτεχνείο ήταν υπόθεση των λίγων των ηρωικών, των ρομαντικών. Η πλειοψηφία ήταν, ως συνήθως, σιωπηλή και κάτι παραπάνω. Θλιβερά απούσα…»!
Οι δύο εκπομπές θα μεταδοθούν από τη συχνότητα του Δημοτικού Ραδιόφωνου Λάρισας στους 9,36 μεγακύκλους, την Πέμπτη 15 Νοέμβρη στις 8:00 το βράδυ.