Κοίταζα από το παράθυρο αφηρημένα…Φαινόταν αδρά το είδωλο μου… Καθώς οι σκέψεις μου έτρεχαν μου φάνηκε σαν πίσω απ’ αυτό να αχνοφαίνονταν κι άλλα γνωστά πρόσωπα, κάτι τύποι σαν και μένα. Γνωστοί κι άγνωστοι, της γενιάς του 50 και του 60, απ΄αυτους που ακούγαμε το Τhe wall και τα πολιτικά του Μικρούτσικου και που φοράγαμε κονκάρδες που γράφανε συνθήματα του τύπου «ΟΧΙ στη βόμβα Νετρονίου» και τα συναφή…
Κάτι κουρασμένοι τύποι που αντί να γκρεμίσουν τον τοίχο κλειστήκαν για τα καλά μέσα σ΄αυτόν, αφού φόρεσαν για καιρό τα «λακόστ» μπλουζάκια και τα «ρέϊμπαν» γυαλιά, που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι για να τα αγοράσουνε ,για να πουλήσουν μούρη και να παραμυθιαστούν ότι ανήκανε σε μια άλλη τάξη. Μια τάξη που έχοντας το χρήμα και την εξουσία με το μέρος της κατάλαβε από νωρίς τι έπαιζε και το καλλιέργησε όμορφα, σιγά – σιγά… και μας έδωσε και πιστωτικές κάρτες και μας έμαθε και το λάιφ σταιλ της και μας έπεισε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, την ίδια ώρα που ο φίλος μας ο Χένρυ Κίσινγκερ δήλωνε ότι οι Έλληνες για να φύγουν από τη μέση πρέπει να χτυπηθούν στον πολιτισμό και στην κουλτούρα τους. Τα ιδιωτικά κανάλια χωρίς άδειες μπήκαν στη ζωή μας εκπέμποντας από τις συχνότητες που το ίδιο το κράτος τους, τους παραχώρησε υλοποιώντας πιστά το πρόγραμμα του οραματιστή, καλλιεργώντας την υποκουλτούρα, βομβαρδίζοντας τα μυαλά μας με παραπληροφόρηση και προπαγάνδα από επιλεγμένους κι ακριβοπληρωμένους γι’ αυτή τη δουλεία «δημοσιογράφους» την ίδια ώρα που οι ιδεολογίες πέρναγαν κρίση. Άλλοι από μας την είχαν κάνει από τα κόμματα, άλλοι είχαν σταδιοδρομήσει μέσα σ’ αυτά ή στα συνδικάτα όπου τα αντιπροσώπευαν κι άλλοι έκαναν γαργάρα τις αντιθέσεις τους και τις διαφωνίες τους, θυσία στον βωμό του δογματισμού και των εσωτερικών ισορροπιών.
Τώρα η χρυσή αλυσιδίτσα που ήταν τρεντυ να φοραμε στον καρπό τη δεκαετία του 80 έχει γίνει χειροπέδη που μας δένει με το σύστημα. Άβουλοι, περιμένουμε το σωτήρα να κατέβει από τον ουρανό να μας σώσει από τα μνημόνια και τις απανωτες σφαλιάρες που μας ρίχνουν, αυτοί που με βδελυγμία καταδικάζουν τις χύτρες και καλούν τα αντιμνημονιακα κόμματα να κάνουν δηλώσεις αφορισμού (όπως στα ξερονήσια βαζανε τους εξόριστους να κάνουν δηλώσεις μετανοίας) την ίδια ώρα που μαγειρεύουν πολιτικές με τη μέθοδο των πράξεων νομοθετικού περιεχομενου. Ολο αυτό το κλιμα της ξενοφοβιας, της αναζωπηρουμενης ξαφνικα τρομοκρατιας απ΄το πουθενά μήπως είναι ευνοϊκο, αν όχι κατασκευασμένο για να μην χάσουν τη χρυσή κουτάλα τους οι αρχιμάγειρες και χαλάσει η σούπα;
Ο κόσμος πνίγεται, κακοπαιρνάει, ασφυκτιά. Φως δεν φαίνεται από πουθενά… Ωστόσο όλα αλλάζουν φτάνει μόνο μια αφορμή… Και μέσα απ’ αυτή να δημιουργηθούν και κινήματα, να αναδειχτούν και ηγετικές φυσιογνωμίες που θα δημιουργήσουν νέα δεδομένα και διάδοχες πολιτικές καταστάσεις. Κι όπως λέει και το τραγούδι:
«Θα ‘ρθουν μέρες Άγιες μέρες
που οι Αλήθειες θα καίνε σα σφαίρες
και οι Νίκες, Άγιες Νίκες
σα μαχαίρια θα βγουν απ’ τις θήκες»…
«Το Πειραχτήρι …»
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” της Λάρισας το Σάββατο 16 Μάρτη 2013