Εγώ γράμματα πολλά δεν ξέρω, ένα ξερό λύκειο τελείωσα..Τα μαθηματικά και οι φυσικοχημείες μου προκαλούσαν διαταραχές που ευτυχώς περιόρισα στο σωματικό πεδίο κι έτσι θέλω να πιστεύω ότι το ψυχικό έμεινε αλώβητο.
Είμαι, που λέτε, άτομο μετρίως μέτριο και πάντα μετρημένο, με λίγα λόγια αδιάφορο, γιατί άτομα σαν του λόγου μου ποτέ δεν ξεκίνησαν τις μεγάλες ανατροπές αλλά ήταν και πάντα θα είναι νομίζω τα όργανα που τις εκτελούν, (…από αφέλεια, από πίστη, ή συναισθηματισμό…), όταν κατέβηκαν σαν σκέψεις στα μυαλά αυτών που μπορούσαν να τις εκφράσουν και να πείσουν ότι ήταν εφικτές.
Στο παρελθόν παρόλο που διάφορα πράγματα μου τριβέλιζαν το τσερβέλο, τα καταχώνιαζα μέσα μου βαθειά και δεν έβγαζα μιλιά γιατί φοβόμουνα ότι θα ήταν μπαρούφες και ή θα με έπαιρναν με τις λεμονόκουπες ή θα γέλαγε κάθε πικραμένος. Η ζωή όμως μας διδάσκει ότι όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο γαϊδουρόπετσος γίνεται πράγμα που συνέβη και σε μένα κι αποφάσισα να το ανοίξω το ρημάδι κι όποιον πάρει ο χάρος. Στο φινάλε σκέφτηκα και βλακεία να πεις, αν αυτή η βλακεία δώσει την αφορμή σε κάποιον άλλον να πάει τη σκέψη του λίγο πάρα πέρα, όφελος είναι…
Αυτό που μου τη δίνει αυτή τη εβδομάδα λοιπόν, (για την άλλη δεν ξέρω τι θα προκύψει…), είναι οι γενικότητες και οι αντιφάσεις..
Λέμε για παράδειγμα : Μας παίρνουν πίσω τα εργασιακά δικαιώματα που με αγώνες κατακτήσαμε και μας οδηγούν στον εργασιακό μεσαίωνα. Αυτό είναι μια πραγματικότητα, αλλά η γενίκευση που εκφράζει το «κατακτήσαμε» δεν αντιστοιχεί σ’ αυτήν. Τα εργασιακά δικαιώματα τα κατέκτησαν αυτοί που ξελαρυγγιζόντουσαν στα σωματεία και στις διαδηλώσεις, που έφαγαν ξύλο, που μπήκαν στο στόχαστρο της εργοδοσίας, που δεν είχαν φράγκο να βγάλουν το μήνα γιατί τις περισσότερες μέρες του είχαν απεργήσει κι όταν έκλεισε αυτός ο κύκλος της ταλαιπωρίας και απέδωσε καρπούς ήρθαν οι ξύπνιοι που μέχρι τότε ήταν με την άλλη πλευρά ή που δεν είχαν κουνήσει το δαχτυλάκι τους για την υπόθεση, για να μην διακινδυνεύσουν τίποτα, να πάρουν το μερτικό τους από τα κερδισμένα. Και τα πήραν και τα παίρνουν πάντα… είτε πρόκειται για διεκδικήσεις είτε πρόκειται για αντίσταση σε κάθε μορφής εσωτερικής ή εξωτερικής καταπίεσης, (βλέπε αντίσταση-χούντα), κάποιοι έπαιζαν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα, φυλακίζονταν, εξορίζονταν, οι ζωές τους, (αν κατάφερναν να τις σώσουν), πήγαιναν χρόνια πίσω, και σήμερα μαζί με αυτούς τους ανθρώπους, κάποιοι άλλοι αυτοαποκαλούνται αντιστασιακοί χωρίς να έχουν καμιά σχέση και μάλιστα παίρνουν και σύνταξη.
Πιστεύω πως τα πράγματα δεν είναι άσπρο – μαύρο, υπάρχουν και τα ενδιάμεσα χρώματα, αλλά όταν πρόκειται για θέσεις πρέπει να είναι κάνεις ξεκάθαρος. Δεν μπορεί να είσαι Ιεράρχης και να κηρύσσεις την αγάπη και την αδελφοσύνη διαβάζοντας από την ωραία πύλη τυλιγμένος στα χρυσοποίκιλτα άμφια σου το λόγο της υπέρτατης ταπεινότητας, που με την εμφάνιση σου την ιδία στιγμή αναιρείς και παράλληλα να υποστηρίζεις δημόσια μια πολιτική θέση που βασίζεται στη βία και διαιρεί τους ανθρώπους. Ή με τη μια θεωρία θα είσαι ή με την άλλη…
Δεν μπορείς να κυβερνάς μια χώρα και να λες ότι νοιάζεσαι για το λαό σου, το βασικό χρηματοδότη σου, και την ίδια ώρα να τον χαρατσώνεις χοντρά, να του παίρνεις και τα σώβρακα για να ξεπληρώνεις δάνεια σε χαρτιά, δίνοντας ζεστό χρήμα, στο πιάτο, στην τράπεζα, που είτε πάει καλά είτε όχι, κεφαλαιοποίηση ή ανακεφαλαιοποίηση θα κάνει, που και στις δυο περιπτώσεις φράγκα στον κορβανά της θα βάλει… και να αφήνεις το λαό σου πεινασμένο, απερίθαλπτο και απαίδευτο.
Όταν στη μάνα μου μια γειτόνισσα έφερνε σε κανένα πιάτο κανένα κομμάτι γλυκό, όταν ήταν να της επιστρέψουμε το πιάτο, η μάνα μου φρόντιζε να της βάλει κάτι σ’ αυτό, σαν αντίδωρο.
Ο υπουργός οικονομικών δεν μας είπε τι του έβαλαν στο πιάτο, όταν του το ‘δωσαν πίσω… ή μήπως το κράτησαν ακόμα κι αυτό; Ούτε με ποιον είναι μας είπε… Με το λαό ή με τις τράπεζες; Έτσι καθαρά… φάτσα φόρα. . ή μήπως αυτό είναι μυστικό του κράτους και δεν πρέπει να διαρρεύσει;
«Το Πειραχτήρι»