Από τις θεατρικές παραστάσεις που είδα μέχρι τώρα, δύο θα μείνουν βαθειά χαραγμένες στη μνήμη μου ως οι παραστάσεις των παραστάσεων. Την πρώτη την είδα πριν από χρόνια στο Δημοτικό Ωδείο Λάρισας και ήταν «Ο Μαρξ στο Σόχο» με τον Άγγελο Αντωνόπουλο σε έναν μονόλογο δυόμιση ωρών.
Η δεύτερη ήταν λίγες μέρες πριν στο κηποθέατρο Αλκαζάρ και ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη «Ποιος τη ζωή μου» με ερμηνευτές τους : Γρηγόρη Βαλτινό, Αλ. Σακελλαροπούλου, Άρη Λεμπεσόπουλο, Ελ. Μουτάφη και τραγουδιστές τους : Κώστα Μακεδόνα, Γιώτα Νέγκα, Κ. Θωμαΐδη, Άν. Λινάρδου σε μουσική του Μ. Θεοδωράκη, σκηνικά του Γ. Πάτσα, κοστούμια της Π. Κοκκορού και χορογραφίες του Απ. Παπαδαμάκη.
Μέσα από τη ζωή, τις μουσικές και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ταξιδέψαμε στην Ελλάδα του χτες από το 1922 μέχρι τις μέρες μας, σε μια μεγάλη παραγωγή που συνδύαζε το θέατρο, το χορό, τη μουσική και τον κινηματογράφο. Ήταν μια παράσταση που συγκίνησε σε ένα κηποθέατρο που δεν έπεφτε καρφίτσα – ήμασταν από τους τυχερούς που βρήκαμε εισιτήριο – και που όπως έλεγα μιλώντας μετά το τέλος της παράστασης με τους συντελεστές της, θα έπρεπε στη Λάρισα να είχαν προγραμματίσει τουλάχιστον δύο παραστάσεις. Το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν μεγάλο και ήταν μια απόδειξη ότι ο κόσμος ξέρει να εκτιμά τις καλές θεατρικές παραγωγές.
Τέτοιες παραστάσεις, όμως, όπου οι καλλιτέχνες παίζουν έναν σημαντικό – πρωταγωνιστικό ρόλο με σκοπό την αφύπνιση συνειδήσεων σε καιρούς δύσκολους για την πατρίδα μας και σε εποχές μνημονίων θα έπρεπε να χρηματοδοτούνται από το κράτος και το υπουργείο πολιτισμού έτσι ώστε το εισιτήριο το 20,00 ευρώ να γίνεται πολύ φθηνότερο και να μπορούν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι να τις παρακολουθήσουν.