Μερικά πράγματα τα αντιλαμβανόμαστε με το πέρασμα του χρόνου. Στα πενήντα και πολύ περισσότερο στα σαράντα μας σκεφτόμαστε τα γεράματα σαν μια ηλικία επίλεκτη, ελεύθερη από επιθυμίες και πάθη. Πλησιάζοντας όμως τα γεράματα ενδόμυχα όλοι τα θέλουμε σαν μια άλλη αρχή – αν όχι αρχή μιας άλλης ζωής – βήματα για μια προσέγγιση του αινίγματος που ο καθένας κουβαλάει μέσα του, και φυσικά μια ζωή σοφότερη που δίνει το γήρας κι όχι την κατάντια και  το μαρασμό που δυστυχώς αντικρίζουμε σήμερα σε εγκαταλειμμένους  – με ή χωρίς τη θέλησή τους – γέρους και με συζητήσεις για το έντιμο ή ένοχο παρελθόν, για τα επίπεδα της χοληστερίνης ή την ορθοστατική πίεση κ.λ.π.
Σήμερα, λοιπόν, που γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων, θέλω να πω δυό λόγια – τα έχω ξαναπεί – για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Έχουν αρχή τα γεράματα; Τα γεράματα μετατοπίζονται όσο μεγαλώνουμε και όταν σε ανύποπτο χρόνο κάποια στιγμή χωρίς καν να το εννοούμε μας ξεφεύγει ένα ” αχ γέρασα πια ” περιμένοντας από τους άλλους ένα κομπλιμέντο που να διαβεβαιώνει ότι είμαστε νέοι ακόμα…. κι  έτσι κάποια στιγμή από αυτό το διφορούμενο “γέρασα πια” …  χωρίς να το καταλάβουμε περνάμε στον κόσμο των αληθινών γερόντων.

Για να κατανοήσει κάποιος σήμερα τη θέση της τρίτης ηλικίας θα πρέπει να δει την πραγματική ζωή του νεοέλληνα. Δυστυχώς η υλιστική σκέψη έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, που έχει αλλοτριωθεί. Βλέπουμε τα τραγικά αποτελέσματα της σύγχρονης ζωής (εγκλήματα, οικονομική εκμετάλλευση, εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους, ψυχολογικά τραύματα, διαφθορά σε όλα τα επίπεδα). Και τα δικαιολογούμε όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας αντί να αμυνθούμε. Δεχόμαστε άκριτα την ενημέρωση των Μ.Μ.Ε., παρασυρόμαστε από τη διαφήμιση και συνεχώς δημιουργούμε ανάγκες χωρίς ιδιαίτερη σημασία και μάλιστα σε βάρος των πραγματικών μας αναγκών. Στηρίζουμε τη ζωή μας σε πρότυπα και αξίες που μοιάζουν με τις φούσκες του χρηματιστηρίου και επιδιώκουμε τον πλουτισμό με κάθε τρόπο θεμιτό ή αθέμιτο. Και θέλει μεγάλη δύναμη να πεις όχι στο χρήμα, ναι στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Βλέπουμε να επιπλέουν δυστυχώς άνθρωποι χωρίς ίχνος ειλικρίνειας, τιμιότητας, συναισθημάτων, που δεν πιστεύουν στην ίδια τους την οικογένεια, δεν αγαπούν τα παιδιά τους, δεν έχουν φίλους,  δεν αγαπούν τον τόπο τους, αλλά μόνο την τσέπη τους, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς ιδανικά, έχουν όμως “εξυπνάδα” δεν είναι έξυπνοι αλλά “ξύπνιοι” και μπορούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο. Μέσα σ’ αυτή τη “σύγχρονη ζωή” που έχει χάσει την ανθρωπιά της ζουν σήμερα και οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας.
Μόνοι οι γέροντες “χάνονται” από την απουσία κάθε προοπτικής, από την τραγική ανυπαρξία μέλλοντος που διώχνει τα παιδιά της επαρχιακής ζωής στις πόλεις, σ’ αυτά τα τσιμεντένια τερατουργήματα, που πνίγουν ανθρώπους και ανθρωπιά…Δυστυχώς για το μέσο έλληνα η πόλη σημαίνει τα πάντα. Εκεί το χρήμα, η δύναμη, οι ευκαιρίες, τα ωραία καταστήματα, οι “σπουδαίοι άνθρωποι”. Εκεί και οι ευκαιρίες,  οι δυνατότητες, τα καλά σχολεία(;), τα νοσοκομεία(;), με λίγα λόγια “εκεί είναι η ζωή”…. Ότι στις πόλεις ανθεί η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η μόλυνση της ατμόσφαιρας και η μοναξιά είναι κάτι που δεν δείχνει να μας απασχολεί…
Η τρίτη  ηλικία στην πόλη και πολύ περισσότερο στην ύπαιθρο που ερημώνει νοιώθει μόνη , ανασφαλής και με ψυχικά κενά. Ο ρόλος της πολιτείας ανύπαρκτος και οι ουσιαστικές και ζεστές προσωπικές σχέσεις χαμένες. Λίγοι οι τυχεροί …οι ευτυχισμένοι γιατί μπορεί για ορισμένους το χρήμα καμιά φορά να χρυσώνει το χάπι και να καλύπτει τα ψυχικά κενά ενός γέρου, όμως τα χρήματα από μόνα τους δεν αρκούν. Τι απομένει; Ειδικά για την ύπαιθρο, αν θέλουμε να λεγόμαστε ρεαλιστές δύο πράγματα πρέπει να γίνουν. Το πρώτο να επενδύσει η πολιτεία στην περιφέρεια με την ελπίδα να ανατραπούν τα δεδομένα της ερήμωσης της υπαίθρου και το δεύτερο να ξαναγίνουμε άνθρωποι, να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας. Έτσι μόνο τα γηρατειά θα είναι περήφανα …..  και η κοινωνία μας έχει ανάγκη από σοφότερους και περήφανους γέρους.

 

Με το πέρασμα του χρόνου, λοιπόν,  – για να κλείσω όπως ξεκίνησα – όταν  “γερνώντας”  ανακαλύψεις, ότι στον αγώνα της “σύγχρονης ζωής” έχεις χάσει την ανθρωπιά σου νοιώθεις μια θλίψη, νοιώθεις αξιοθρήνητος και για να έρθει η λύτρωση και μια νέα αρχή θα πρέπει να ξαναγίνεις άνθρωπος !