« … Το Πολυτεχνείο ήταν πολύ κοντά χρονικά στα συνταρακτικά γεγονότα που είχαν συμβεί πριν απ’ αυτό, μόλις 28 χρόνια μετά το τέλος του Πολέμου, 22 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου, μόλις δέκα χρόνια μετά τον Ανένδοτο και το 114. Σήμερα το Πολυτεχνείο απέχει 40 ολόκληρα χρόνια. Για τους νέους απέχει όσον απείχαν από μας σε ανάλογη ηλικία ο Μεσοπόλεμος, η κρίση του 1930, η άνοδος του ναζισμού. Παράξενον ο χρόνος, και ιδίως οι φορτίσεις του. Το Πολυτεχνείο έγινε μύθος πολύ νωρίς -δεν υπήρξε γενιά του Πολυτεχνείου-, όσα έγιναν εκεί δημιούργησαν μια γενιά, τη γενιά της μεταπολίτευσης. Που επηρέασε και επηρεάζει τα πράγματα έως σήμερα….
«… Τον ίδιο καιρό όμως, σαράντα χρόνια τώρα, πολλά από κείνα τα παιδιάγνωστοί και άγνωστοι σήμερα, κράτησαν στην καρδιά τους φυλαχτό το ήθος και τους στόχους της εξέγερσης. Το Πολυτεχνείο, και εν σχέσει με τους ανθρώπους, κορίτσια κι αγόρια που το δημιούργησαν, αλλά και από μόνο του ως συντελεσθέν γεγονός, είχε και έχει το δικό του νόημα. Ένα νόημα που ούτε ο καιρός, ούτε η μικρότητα κάποιων μπορεί να αποκαθηλώσει…
«…Λέω λοιπόν φέτος να πάρω το Πολυτεχνείο απ’ το χέρι και να πάμε μια βόλτα στα 350.000 νοικοκυριά που δεν έχουν ρεύμα. Στους φτωχούληδες εκείνους ανθρώπους του Θεού που τους δαγκώνει ο φόβος την ψυχή ότι θα τους πάρει η τράπεζα το σπίτι. Δεν θα πω άλλα για τους άνεργους και τους καταχρεωμένους, πολλοί απ’ αυτούς αγέννητοι όταν έγινε το Πολυτεχνείο, ούτε για τα δεινά της πατρίδας, όλοι τα γνωρίζουμε…
(Στάθης : 15/11/2013).