Σε άρθρο-ανάρτησή μου στο blog – το οποίο αναδημοσίευσαν και τοπικά Μ.Μ.Ε. ( http://dzg10.blogspot.gr/2013/06/blog-post_26.html ) στις 26 Ιούνη 2013, μιλούσα για την ανάγκη καταγραφής αλλά και διδαχής της τοπικής μας ιστορίας λέγοντας χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει « Να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα μιας άλλης αντίληψης για την ιδιαίτερη πατρίδα, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε μια άλλη ηθική για τον Τόπο, την Ιστορία, τον Πολιτισμό. Να ανεβάσουμε το δείκτη αφύπνισης, ανησυχίας, συνειδητοποίησης, δραστηριοποίησης, στο πλαίσιο της πληρέστερης ιστορικής ενημέρωσης, γεγονός που με τη σειρά του θα αναγκάσει τους κυβερνώντες να ενεργήσουν ανάλογα, στερώντας τους παράλληλα άλλοθι άγνοιας.
Στις αναπτυγμένες κοινωνίες το μάθημα της Τοπικής Ιστορίας διδάσκεται, τόσο στην Πρωτοβάθμια όσο και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Επιβάλλεται, λοιπόν, επιτέλους και στα καθ’ ημάς να καθιερωθεί και να προγραμματιστεί η διδασκαλία της, για κάθε ιδιαίτερη πατρίδα, για κάθε νομό χωριστά. Δεν μπορείς να ζεις και να πεθαίνεις σ’ ένα γενέθλιο τόπο και να αγνοείς την Ιστορία του και τη δική σου, τις ρίζες του και τις δικές σου, αφού η Ιστορία διδάσκει, διαπαιδαγωγεί, ενώνει, γιγαντώνει, εκδικείται, μα αποτελεί και εφαλτήριο του αύριο. Δεν μπορείς ν’ αγνοείς την Ιστορία σου, αφού είναι έργο δικό σου, την Ιστορία που επιβάλλεται να σηκώνεις στους ώμους σου κάθε φορά που βαδίζεις μπροστά…»
Στις αναπτυγμένες κοινωνίες το μάθημα της Τοπικής Ιστορίας διδάσκεται, τόσο στην Πρωτοβάθμια όσο και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Επιβάλλεται, λοιπόν, επιτέλους και στα καθ’ ημάς να καθιερωθεί και να προγραμματιστεί η διδασκαλία της, για κάθε ιδιαίτερη πατρίδα, για κάθε νομό χωριστά. Δεν μπορείς να ζεις και να πεθαίνεις σ’ ένα γενέθλιο τόπο και να αγνοείς την Ιστορία του και τη δική σου, τις ρίζες του και τις δικές σου, αφού η Ιστορία διδάσκει, διαπαιδαγωγεί, ενώνει, γιγαντώνει, εκδικείται, μα αποτελεί και εφαλτήριο του αύριο. Δεν μπορείς ν’ αγνοείς την Ιστορία σου, αφού είναι έργο δικό σου, την Ιστορία που επιβάλλεται να σηκώνεις στους ώμους σου κάθε φορά που βαδίζεις μπροστά…»
Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω αλλά και ένα σημείωμα του κ. Αθανασίου Ριζάκη στη εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας, θέλω κι εγώ να επισημάνω κάτι που δυστυχώς μας διαφεύγει τόσο σαν τοπική κοινωνία και σαν χώρα όσο και σαν γραφιάδες στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και αυτό έχει να κάνει με την απόλυτη ταύτιση της ανατίναξης της Γέφυρας στο Γοργοπόταμο με την Εθνική μας Αντίσταση, ενώ ένα πολύ μεγαλύτερο – το μεγαλύτερο που έγινε στον Ελλαδικό χώρο – σαμποτάζ, εδώ στα Θεσσαλικά Τέμπη, στις 23 Φλεβάρη 1944 σχεδόν αγνοείται.
Στο μεν Γοργοπόταμο με την γνωστή συνεργασία Άγγλων σαμποτέρ – οι οποίοι λειτουργούσαν για τα συμφέροντα των Άγγλων – με τους Ζέρβα και αναγκαστικά του Βελουχιώτη έγινε η ανατίναξη της γέφυρας σε μια επιχείρηση 18 λεπτών για τη διάλυση των 110 Ιταλών στρατιωτών και 40 λεπτών για την τοποθέτηση των εκρηκτικών και την ανατίναξη χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα.
Στα δε Τέμπη ανατινάχτηκε η 53 αμαξοστοιχία με χίλιους Γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες. Ανάμεσά τους και ένας στρατηγός με το επιτελείο του, με πάνω από 450 νεκρούς και πολλούς τραυματίες, που πήγαιναν να ενισχύσουν το μέτωπο με την προέλαση του σοβιετικού στρατού. Την ανατίναξη δεν την έκαναν συμμαχικές δυνάμεις, αλλά παιδιά του ελληνικού λαού, το ξακουστό Τάγμα Μηχανικού Ολύμπου του ΕΛΑΣ με διοικητή τον Αντώνη Αγγελούλη (Βρατσάνο). Σ΄ αυτό το σαμποτάζ χύθηκε πολύ ελληνικό αίμα, σκοτώθηκαν 50 αντάρτες του ΕΛΑΣ, παλληκάρια από την περιοχή και τη Λάρισα, τα ονόματα των οποίων είναι γραμμένα σε μνημείο στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής στα μέσα της κοιλάδας των Τεμπών.
Αυτή είναι η αλήθεια και γι’ αυτό όταν μιλάμε για την Εθνική μας Αντίσταση καλά είναι όχι μόνο να θυμόμαστε το ιστορικό αυτό γεγονός αλλά να το βάζουμε πάνω απ’ όλα, ζητώντας παράλληλα από την πολιτεία να το τοποθετήσει στο ύψος που του πρέπει.