Διαβάζω στη σημερινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ένα σχόλιο του Κώστα Γεωργουσόπουλου για το Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θιάσων της Καρδίτσας και ξυπνούν μέσα μου αναμνήσεις από τη συμμετοχή μου στο πρώτο φεστιβάλ πριν ακριβώς τριάντα ολόκληρα χρόνια με το έργο «Τα σκουλήκια» του Ν. Περέλη σε σκηνοθεσία Τζήμα Χατζή με το «Θεατρικό Εργαστήρι» του ΜΕΣ Γόννων. Ακολούθησε και μια δεύτερη συμμετοχή μετά από τρία χρόνια με το έργο «Κομμάτια και Θρύψαλα» του Γ. Σκούρτη, πάλι σε σκηνοθεσία του «ακριβού» και αξέχαστου φίλου, Τζήμα Χατζή, με πολλές πρωτιές και πολλά βραβεία τόσο την πρώτη όσο και τη δεύτερη φορά.
Γράφει ο Κ. Γεωργουσόπουλος :
«Στην Καρδίτσα εδώ και 30 χρόνια και κάθε χρόνο διοργανώνεται το «Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου». Θίασοι ερασιτεχνών από όλη την Ελλάδα, από την Κύπρο και συχνά από τους μετανάστες στο εξωτερικό αμιλλώνται με πάθος και ευγένεια, δείχνοντας τη δουλειά τους πάνω σε ένα ευρύ φάσμα δραματολογίου, από την τραγωδία έως την κωμωδία, τη φάρσα, το θέατρο-ντοκουμέντο, το θέατρο-καταγγελία, ελληνικό και ξένο. Παράλληλα κάθε βραδιά τιμώνται πρόσωπα της ελληνικής καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής.
Φέτος τιμήθηκαν ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Τίτος Πατρίκιος κ.ά. Έτσι και η τοπική κοινωνία, που συρρέει και κατακλύζει το όμορφο θεατράκι της πόλης, έρχεται σε επαφή με το έργο και την προσωπικότητα ανθρώπων που έχουν προσφέρει στην τέχνη, και ερασιτέχνες δείχνουν τη δουλειά τους σε επώνυμους και ανώνυμους που κρίνουν, συγκρίνουν και στηρίζουν ανθρώπους που στην εποχή της ιδιωτείας και των τούρκικων σίριαλ (υπάλληλοι, επιστήμονες, μαθητές, μαστόροι, νοικοκυρές) μαζεύονται, αγγίζονται, μελετούν, παθιάζονται, διαβάζουν, ενημερώνονται και πασχίζουν να διεισδύσουν στον ψυχισμό ενός άλλου ανθρώπου και να συνυπάρξουν στη σκηνή με έναν άλλο συμπολίτη τους με άλλα ενδιαφέροντα και άλλες καθημερινές έγνοιες.
Μια ολόκληρη πόλη για μια εβδομάδα πολώνει τα ενδιαφέροντά της γύρω από το θέατρο, συζητεί, κρίνει, επιδοκιμάζει, συναινεί, αγωνιά μαζί με τους θεατρόφιλους της ουσίας, αφού κανένα άλλο κίνητρο δεν τους ωθεί, έξω από την αγάπη για τη μεταμόρφωση και με τα προβλήματα μιας τέχνης που έρχεται από τις αυγές του πολιτισμού και μέσα από τους θεσμούς της Δημοκρατίας. Γνωρίζω τη σεμνότητα όλων όσοι μοχθούν για να επιτύχει κάθε χρόνο ο θεσμός και δεν θέλω να ξεχωρίσω τους συντελεστές της διοργάνωσης – έστω το όνομα του Μανόλη Στεργιόπουλου ως συμπερίληψη μιας σπουδαίας ομάδας».
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ – Ελευθεροτυπία, Τρίτη 1 Απριλίου 2014