Η φωτογραφία είναι η κλασική εικόνα που αποτυπώνει τη νίκη σε βάρος του φασισμού. Στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού βρίσκεται στην κορυφή του Ράιχσταγκ (το γερμανικό κοινοβούλιο) στο Βερολίνο, και υψώνει τη σοβιετική σημαία. Η εικόνα είχε μεταδοθεί σ’ όλο τον κόσμο από το πρακτορείο Novosti.
Το σύνθημα «ποτέ πια πόλεμος – ποτέ πια φασισμός», που σφράγισε την αντιφασιστική νίκη των λαών και τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα
9 Μαΐου 1945: Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έληγε με τη νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων. Οι σύμμαχοι, στο μέτωπο των οποίων συμμετείχε και η Ελλάδα, ανακήρυξαν την 9η Μαΐου ως μέρα της νίκης των αντιφασιστών κατά των Ναζί. Η χιτλερική Γερμανία είχε παραδοθεί άνευ όρων, μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τα σοβιετικά στρατεύματα, λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 2 Μαΐου.
Στις 9 Μαΐου 1945, ώρα 0.43 π.μ., στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, υπογράφεται η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Στις 30 Απριλίου 1945 και ενώ οι Σοβιετικοί είχαν φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Καγκελαρία ως αποτέλεσμα της Μάχης του Βερολίνου, ο Χίτλερ αυτοκτονεί και οι επιζώντες διάδοχοί του υπογράφουν την άνευ όρων συνθηκολόγηση.
Την ανώτατη γερμανική στρατιωτική διοίκηση εκπροσώπησαν ο στρατάρχης Κάιτελ, ο ναύαρχος Φρίντερμπουργκ και ο στρατηγός της αεροπορίας Στουμπφ. Την αντιπροσωπεία της αντιχιτλερικής συμμαχίας αποτέλεσαν: από μέρους της ΕΣΣΔ ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ, από μέρους της Αγγλίας ο στρατάρχης της αεροπορίας Α. Τέντερ, από μέρους των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς και από τη Γαλλία ο στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινύ. Ύστερα από αυτή την εξέλιξη ο μεγαλύτερος και πιο αιματηρός πόλεμος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα τερματίζεται στην Ευρώπη.
Κλείνω αυτή την ιστορική αναφορά με τον επίλογο άρθρου του ΣΤΑΘΗ χθες στον «Ενικό» :
Σήμερα η Ευρώπη δεν γιορτάζει την 9η Μαΐου ως ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, αλλά ως ημέρα της Ευρώπης (μάλιστα με αντικομουνιστικές αιχμές). Εκείνο όμως που κυρίως εορτάζει η Ευρώπη με την «ημέρα της Ευρώπης» είναι την επιστροφή της ηπείρου στο καθεστώς εκείνο που κυριαρχούσε πάνω της πριν από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους.
Είναι η γιορτή αυτή, η γιορτή της αστικής τάξης που κατάφερε να υποτάξει ξανά την εργασία σε συνθήκες γαλέρας και κάτεργου. Είναι η γιορτή της τάξης εκείνης που μπορεί να εκμεταλλεύεται τον λαό και ταυτοχρόνως να τον λοιδορεί για τεμπέλη και διεφθαρμένο, που μπορεί να τον ληστεύει και να τον κατηγορεί για χρέη, που μπορεί να του πίνει το αίμα και να τον κατηγορεί για λαϊκιστή. Δεν είναι αυτή η γιορτή της Ευρώπης, είναι η γιορτή των τόκων, του φασισμού των σαλονιών, της αποψίλωσης της δημοκρατίας, της αποβλάκωσης των λαών – είναι η γιορτή των αστών. Των βαμπίρ και των ζόμπι, των πραιτοριανών και των ραγιάδων.
Δεν θα πάρω. Θα κοινωνήσω στην επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης απ’ το αίμα του Κόκκινου Στρατιώτη, του ήρωα της RAF, των Ανταρτών και του παιδιού απ’ την Αϊόβα που σκοτώθηκε στη Νορμανδία. Θα γιορτάσω με όλες εκείνες τις ένδοξες σκιές του παρελθόντος που μας άφησαν κληρονομιά τις ένδοξες ελπίδες του μέλλοντος.
Κι όχι! σήμερα δεν θα ακούσω τον πόνο της σκιάς του Αχιλλέα να λέει στον Οδυσσέα ότι θα ήταν καλύτερα βοσκός στο φως παρά βασιλιάς στον Άδη, διότι αυτά είναι για μέρες ειρηνικές. Και σε αυτόν τον τόπο πια ειρήνη δεν έχουμε, αλλά πόλεμο, τον πιο άγριο ταξικό πόλεμο παρά ποτέ από την εποχή του φασισμού. Έτσι, λοιπόν, μια μόνο σκιά απ’ τον Άδη ακούω, καθώς ανάβει το καντηλάκι της στη μνήμη των ηρώων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την παιχνιδιάρα κι εύθυμη σκιά του Καραϊσκάκη να λέει α, ρε κουφάλες, αν ζήσω θα σας γαμήσω..».