Είναι ένα παραμύθι για μεγάλους, που αφορμή για να γραφτεί ήταν το έργο του Δημήτρη Παλάντζα, που έτυχε να τραβήξει την προσοχή της Φλώρας Γουγουλιά μεσ’ στην αναστάτωση του στησίματος της έκθεσης με θέμα «12 Λαρισαίοι Καλλιτέχνες» που λειτουργεί αυτό το διάστημα (και μέχρι 16 Ιούνη) στην Πινακοθήκη Γόννων. Ωστόσο το αφιερώνει και στα 12 παιδιά που συμμετέχουν σ’ αυτήν.
«Η Βιογραφία μιας Βρύσης»
Είμαι μια βρύση.Γεννήθηκα σ’ ένα εργοστάσιο, μαζί με εκατοντάδες άλλες αδελφές μου, κι άλλα συγγενή είδη.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε λειτουργία και άνοιξε η στρόφιγγα μου, καθώς ένοιωθα το νερό να διαπερνά το σώμα μου, κατάλαβα, πως τόσο για μένα όσο και για τους ανθρώπους ήταν αυτό η προϋπόθεση της ύπαρξής μας για διαφορετικούς λόγους…
Το νερό έγινε η αγαπημένη μου λέξη και το «ΡΟ» το αγαπημένο μου γράμμα.
Φανταστείτε τι νόημα θα είχε η δροσιά, το κελάρυσμα, η φρεσκάδα χωρίς το «ΡΟ»…
Από την αρχή της ζωής με συνέδεσαν στενά με ένα μαύρο λάστιχο με το οποίο ήρθαμε τόσο κοντά που το νοιώθω σαν προέκταση του εαυτού μου.
Η ζωή μου συνδέθηκε με το ξεδίψασμα, την καθαριότητα, το άνθισμα των λουλουδιών και τα χάχανα των παιδιών που καταβρέχονται τα καλοκαίρια.
Τα καλοκαίρια που πέρασαν μαζί με τις άλλες εποχές ξανά και ξανά κι άφησαν στο κορμί μου τη σκουριά και τα άλατα του χρόνου που με σκούριασαν και με στόμωσαν. Πέρασα από την εξέταση και την αξιολόγηση του υδραυλικού που μ’ έκρινε ακατάλληλη…
Με βγάλανε στη σύνταξη ξεσυνδέοντας με από τον σωλήνα και αφήνοντάς με, με ένα μικρό κομμάτι από το φθαρμένο μαύρο λάστιχο. Είχα χάσει την αξία και το περιεχόμενό μου… είχα πέσει σε κατάθλιψη και το μόνο που μπορούσα να περιμένω ήταν η χερούκλα κάποιου Παλιατζή νε με βουτίξει και να με ρίξει σ’ ένα σωρό παλιοπράγματα για να καταλήξω σ’ ένα χυτήριο, να χάσω τη ζωή μου και τις όμορφες καμπύλες μου, φλεγόμενη για να γίνω μια άμορφη μάζα μετάλλου.
Όμως η ζωή δεν θα είχε καθόλου ενδιαφέρον χωρίς το αναπάντεχο … κι αυτό μου χτύπησε την πόρτα !
Αντί για τη χερούκλα του παλιατζή με πήρε δειλά ένα νεανικό χέρι από κάποιον που άκουσα να τον λένε Καλλιτέχνη.Όσο με περιεργαζόταν άκουγα διάφορες κουβέντες και μου έκανε εντύπωση όταν έλεγαν ότι αυτοί οι Καλλιτέχνες έχουν ένα ιό που λέγεται Έμπνευση κι όταν τους προσβάλει γίνονται δημιουργικοί και φτιάχνουνε διάφορα πράγματα.
Έτσι λοιπόν, αφού στα χέρια αυτού του ανθρώπου πέρασα του «λιναριού τα πάθη» κατέληξα να γίνω ένα έργο τέχνης – μια εγκατάσταση, ένας πίνακας !
Και να ‘μαι τώρα, να εκτίθεμαι και μάλιστα δημόσια, σε μια Πινακοθήκη, μπροστά σε μάτια που κοιτούν με απορία, με θαυμασμό, κάποτε και με επιφύλαξη.
Είμαι μυστήρια μεσ’ στη σιωπή μου και απαστράπτουσα παρά τη χλομάδα που άφησε ο χρόνος στο μέταλλό μου.
Είμαι η «Γκρέτα Γκάρμπο» των ειδών υγιεινής !!!
Ακούω χιλιάδες ιστορίες από τους άλλους πίνακες κι άλλες τόσες που φτιάχνουν στο μυαλό τους όσοι μας βλέπουν …
Γιατί άμα έχεις φαντασία κι ανοιχτή ψυχή, μπορείς να ακούς πολύ περισσότερα από τους υπαρκτούς ήχους.
Έτσι περνώ στην αθανασία απολαμβάνοντας κάθε μέρα το «ΡΟ» που έχει το όνειρο όταν γίνεται ένα με τη ροή των πραγμάτων.
· Το κείμενο δημοσιεύεται σήμερα Κυριακή 31 Μάη 2015 στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας.