Ο τρύγος… Ένας χορός με το χρόνο. Προσκύνημα στο ιερό αμπέλι. Γιατί το αμπέλι έχει την αγιότητα του άχρονου καρπού. Χιλιάδες χρόνια τώρα το προσκυνούν άνθρωποι σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Διαφορετικοί μεταξύ τους. Κι όμως, λες και τα λεπτά κλαδιά του αμπελιού τους ενώνουν.
Για να φτιάχνει κάθε λαός το δικό του Διόνυσο.
Ξεκινήσαμε απογευματάκι από το χωριό για το κτήμα των φίλων μας Στέλιου και Βάσως. Ο φίλος μου ο Νίκος έλεγε πως φέτος θα βγάλουμε το δικό μας κρασί. Εγώ είχα στο μυαλό να «τραβήξω» πρώτα φωτογραφίες και μετά να αρχίσω τον τρύγο. Άλλωστε με τόσους φίλους – η Ελευθερία, ο Κώστας και η Αγνή, ο Γιώργος και η Σούλα, ο Δημήτρης και η Φλώρα, ο Γιάννης και η Τούλα, ο Γιώργος και η Γιούλα – ο τρύγος ήταν ένα παιχνίδι, ένα πανηγύρι… (στιγμιότυπα στο τέλος της ανάρτησης).
Πανηγύρι ο τρύγος. Αράδα, όλοι, πίσω από τον Στέλιο. Με το κλαδευτήρι, τρυγούμε τσαμπί το τσαμπί. Με το χέρι, ρώγα, τη ρώγα… Σκύβουμε ευλαβικά μπροστά σε κάθε φυτό. Γιατί του πρέπει το προσκύνημα. Να μην λαβώσουμε τα κλαδιά. Να πάρουμε τον καρπό και να το αφήσουμε στην ησυχία του, μέχρι να ‘ρθει και πάλι ο καιρός να καρπίσει.

Με τις κουβέντες και τα πειράγματα, ανάμεσα στα κλήματα, γεμίζουν τα τελάρα. Κι από εκεί, στο αυτοκίνητο κι ύστερα στο σύγχρονο πατητήρι όπου ρώγες και τσάμπουρα συνθλίβονται μηχανικά. Τρέχει ο μούστος, μπαίνει στα βαρέλια.
Αφού τέλειωσε και αυτή η διαδικασία ο Στέλιος μέτρησε τα γράδα. «Καλό θα γίνει παιδιά. Πάνω από δώδεκα βαθμούς», μας είπε. Ύστερα όλη η παρέα μαζί, που εν τω μεταξύ μεγάλωσε, στήσαμε στην αυλή ένα καλό τσιμπούσι και με τα τραγούδια του Νίκου και του Στέλιου …  σχεδόν το ξενυχτήσαμε.

Και του χρόνου..!