Γιορτάζουμε ή πενθούμε για τον «μπούτζον» του Καραϊσκάκη, την αποκοτιά του Διάκου του μυροβλύτη και τα ιερά ψέματα του Παπαφλέσσα;
Σήμερα οι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων που φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, μαθητεύουν στις πόρτες και τα γραφεία των πολυεθνικών και συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι στη γιορτή – ποια γιορτή; – μιλώντας για «Ελευθερία ή Θάνατο», έχοντας όμως ήδη κάνει την Ελλάδα προτεκτοράτο.
Συγχωρέστε που δεν μπορώ να γιορτάσω. Θα ξαναγιορτάσω την ημέρα που οι εργάτες θα ξαναφορέσουν τα καλά τους και υπερήφανοι θα βγουν στις ρούγες με τα παιδιά τους. Τότε θα έχει νόημα η γιορτή της ελευθερίας. Διότι η ζωή δεν είναι τιμωρία. Δεν είναι για να αποφασίζει ο καδής, να διατάζει ο αγάς και να εισπράττει ο τοκογλύφος.
Πέρασε πολλά η Ελλάδα απ’ όταν ελευθερώθηκε με αίματα 195 χρόνια πριν. Δόξες και ντροπές, μεγαλεία και καταισχύνες. Όμως ξανά σκλάβος στη δουλειά σου, κολίγος στον τόπο σου, νοικάρης στο σπίτι σου, δαρμένος, συκοφαντημένος κι ατιμασμένος να γίνεις, πρώτη φορά μας συμβαίνει σε καιρό ειρήνης.
Ε, θα το αλλάξουμε! Κι όταν τ’ αλλάξουμε – γιατί δεν μπορούμε να ζούμε εναντίον της ζωής μας και γι’ αυτό θα τ’ αλλάξουμε τα πράγματα, είναι ανάγκη ζωής και νομοτέλεια – Ε, τότε θα μας αξίζουν οι γιορτές για την ελευθερία του ανθρώπου …