Ήταν μία ζεστή νύχτα του Ιούλη, σαν τόσες που πέρασαν και σαν τόσες που θα ‘ρθουν… Σ’ ένα μικρό χωριό, την Αιγάνη, γεννήθηκε ένα θέατρο, φωτίστηκε, γέμισαν κόσμο οι κερκίδες του και περίμενε να ζωντανέψει και η σκηνή του.
Φώτα !!! κρουστά !!! και να !!! Η κυρία με τα άσπρα στη μέση της σκηνής είπε δυό λόγια απλά :  «Ο Πολιτισμός μπορεί να μας ενώσει όλους».
Μετά στερέωσε το βιολί στον ώμο της, ακούμπησε πάνω του τρυφερά το πιγούνι και με την πρώτη δοξαριά η νύχτα έγινε μαγική.
Η κυρία με τα άσπρα μεταμορφώθηκε σε μια επαναστάτρια χιονονιφάδα που μες το κατακαλόκαιρο χόρευε σκορπίζοντας μελωδίες … Φλεγότανε χωρίς να λιώνει !!!
Αφήνοντας κατά μέρος τις λέξεις με μόνο τις νότες της, τεκμηρίωνε και επιχειρηματολογούσε πάνω στο πιστεύω της πως ο πολιτισμός ενώνει και η τέχνη είναι για όλους, καταργώντας τα όρια μεταξύ σκηνής και διαζωμάτων, σε μια εξ επαφής επικοινωνία με το κοινό, χωρίς καμιά ανασφάλεια για το αν ήταν μυημένο ή όχι στις μουσικές της.
Δίνοντας χώρο στους εξαίρετους συνεργάτες της να ξεδιπλώσουν το ταλέντο και την δεξιοτεχνία τους, μας επιφύλαξαν ένα φινάλε όπου η σκηνή έμοιαζε με ένα καρουζέλ με παιδιά και μουσικούς που χορεύοντας θέλανε να μας παρασύρουν στο παραμύθι τους.
Φύγαμε και oi μουσικές της μας πήραν στο κατόπι …
… έγειραν μαζί μας στο κρεβάτι για να σκηνοθετήσουμε πάνω στα μοτίβα τους τα όνειρά μας …
Ευχαριστούμε πολύ Ευανθία Ρεμπούτσικα
Υ.Γ. Ας με συγχωρήσουν οι επίσημοι και οι φορείς που δεν κάνω αναφορά στην παρουσία και στο ρόλο τους, αλλά αξίζει να θυσιάσουμε για μια φορά τουλάχιστον την πεζή πραγματικότητα για τη μαγεία.

* Το κείμενο έγραψε για το Blogη Φλώρα Γουγουλιά. 

ΕΔΩ το βίντεο στο Κανάλι μου στο Youtube :