Μετά από τόσες πικρίες, απογοητεύσεις και λόγια – πολλά λόγια – νομίζω πλέον ότι δεν έχω να πω τίποτα… έχω να μιλήσω «πολιτικά» πολλούς μήνες τώρα, δεν βλέπω ειδήσεις, διαβάζω επιλεκτικά κείμενα, τραβάω τα μαλλιά μου από τις κυβερνητικές αποφάσεις, από τις επιλογές ανθρώπων που στελεχώνουν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό, ακούω για ημέτερους και δεν θέλω να το πιστέψω, βλέπω τη φτώχεια δίπλα μου και μέσα μου, βλέπω ανθρώπους να χάνουν την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπειά τους… και τελικά νοιώθω να πνίγομαι.
Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση για πολιτικές αναλύσεις που δεν οδηγούν πουθενά και που δεν τις ακούει κανείς, από πάνω, από δίπλα από παραπέρα… όμως υπάρχουν τα δεδομένα και η σκληρή πραγματικότητα που λένε :
Κάθε τρίμηνο σχεδόν, στα μνημονιακά μας χρόνια έχουμε δηλώσεις επί δηλώσεων, υπόγειες διαπραγματεύσεις, συζητήσεις που το μόνο που κάνουν είναι να μεταφέρουν στο μέσο πολίτη ένα απροσδιόριστο άγχος και τίποτα παραπάνω. Θα ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση; Ε, και; Τόσα χρόνια μνημόνια, διαπραγματεύσεις, φρούδες ελπίδες και ξανά μνημόνια και το χρέος –ποιών το χρέος; – να αυξάνει αντί να μειώνεται και τελικά να μην είναι ποτέ διαχειρίσιμο, ποτέ βιώσιμο. Όταν όμως η πορεία της οικονομίας «σκαλώνει» σε μια νέα «κρίσιμη διαπραγμάτευση», γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη για την εξεύρεση εναλλακτικής πορείας.
Από την άλλη το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μοιάζει να κυριαρχείται από κυνισμό και ιδεοληψία ενώ και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους και τα όποια συμπεράσματα που εξάγονται είναι φτωχά μέχρι απογοητευτικά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Δυστυχώς τόσο η Ελληνική Αριστερά, όσο και η Ευρωπαϊκή, μπροστά στην κρίση αδυνατούν να αναλύσουν την κατάσταση και να παρουσιάσουν ένα εγχώριο και ένα πανευρωπαϊκό μοντέλο, έξω και πέρα από το σημερινό στάτους το οποίο άλλοι έχουν στα χέρια τους. Η Αριστερά στην Ευρώπη, μοιάζει αμήχανη να αντιδράσει στην παρακμάζουσα σοσιαλδημοκρατία, αλλά και να ορθώσει έναν διαφορετικό λόγο ενάντια στην ακροδεξιά δημαγωγία.
Δύο τα ερωτήματα που με βασανίζουν :
Η κυβερνώσα αριστερά(;) έχει συγκροτημένο εναλλακτικό σχέδιο ή απλώς ελπίζει στην ανοχή του λαού; Και αν έχει σχέδιο δεν οφείλει κάποια στιγμή να το παρουσιάσει και να επιδιώξει την εφαρμογή του άμεσα, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς;
Η υπόλοιπη αριστερά έχει στις προτεραιότητές της μια πολιτική συνεργασιών η οποία μέσα από πέντε – δέκα κοινούς αλλά βασικούς στόχους θα μπορέσει να ξαναδώσει ζωή και ελπίδα στους ανθρώπους που την πίστεψαν αλλά προδόθηκαν και κυρίως ελπίδα ζωής και ανάπτυξης σ’ αυτόν τον τόπο;
Καλό είναι όλοι τους – και όλοι μας – να «διαβάσουν» τις ιστορικές μεταβολές που έχουν ήδη ξεκινήσει να συντελούνται, από το να επιχειρούν να στριμώξουν τους πολίτες στα δικά τους μεγάλα ή μικρά μεγέθη, άλλοτε μικρόνοα, άλλοτε μικρόψυχα… Είναι πλέον καιρός όλοι αυτοί να βγουν, από το βόλεμα των σχημάτων τους, του απόλυτου δίκιου και των μικροεγωισμών, και να βρεθούν στο προσκήνιο των μεγάλων και καθοριστικών για τον τόπο αποφάσεων.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λάρισας στις 7 Δεκέμβρη 2016.