Με αφορμή τη χτεσινή συζήτηση στη βουλή, τα όσα πληροφορούμε και διαβάζω σχετικά με τα προβλήματα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, τους μεγαλοϊδιοκτήτες τους, τους μεγαλοδημοσιογράφους αλλά και τους άλλους εργαζόμενους σε αυτά, θέλω να καταθέσω τα παρακάτω :
1). Η κρίση στον τύπο δεν είναι σημερινή υπάρχει ένα αόρατο κοιμητήριο που οι επιτύμβιες στήλες του είναι οι εφημερίδες και τα περιοδικά που λύγισαν και έκλεισαν, συνήθως λόγω χρεών ή έλλειψης αναγνωστών. Ανάμεσά του η «L’Unità», που την ίδρυσε ο Αντόνιο Γκράμσι το 1924, η «Barricada», η εφημερίδα των Σαντινίστας που δεν φυλλορρόησε απλώς αλλά αυτο-εξευτελίστηκε αφού το έριξε στο σοφτ πορνό, η «Cause du peuple» που είχε κάποτε διευθυντή
τον Ζαν-Πολ Σαρτρ. Υπάρχουν επίσης οι δεκάδες ελληνικές επαρχιακές εφημερίδες που έσβησαν, υπάρχει η «Ελευθεροτυπία», το «Αντί», ο «Πολίτης», το «Θέατρο», το «Διαβάζω» και δεκάδες άλλα ιστορικά έντυπα. Κανείς δεν θα ήθελε να δει τα «Νέα» και το «Βήμα» ανάμεσά τους, αν και έτσι όπως τα κατάντησαν τα τελευταία χρόνια δεν ενδιαφέρουν και πολλούς αναγνώστες και οι κυκλοφορίες αυτό έδειξαν.
τον Ζαν-Πολ Σαρτρ. Υπάρχουν επίσης οι δεκάδες ελληνικές επαρχιακές εφημερίδες που έσβησαν, υπάρχει η «Ελευθεροτυπία», το «Αντί», ο «Πολίτης», το «Θέατρο», το «Διαβάζω» και δεκάδες άλλα ιστορικά έντυπα. Κανείς δεν θα ήθελε να δει τα «Νέα» και το «Βήμα» ανάμεσά τους, αν και έτσι όπως τα κατάντησαν τα τελευταία χρόνια δεν ενδιαφέρουν και πολλούς αναγνώστες και οι κυκλοφορίες αυτό έδειξαν.
2). Κάποτε όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, οι πτωχευμένοι σήμερα ιδιοκτήτες των ΜΜΕ,
έφεραν απ’ την Αμερική ψυχαγωγικές εκπομπές με θέμα τη «διάσωση». Οι πάνσοφοι διασώστες τους έσωζαν live on camera, νοικοκυριά, κατοικίες, εστιατόρια στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αλλά και ταλαιπωρημένους ή αδικημένους από τη φύση ανθρώπους. Κανείς δεν αμφισβητούσε τις ικανότητες του «διασώστη» που έσωζε γάμους, νοικοκυριά, επιχειρήσεις, ώσπου ήρθε η κρίση. Οι τηλεοπτικοί διασώστες χάθηκαν παρ’ όλο που έχουν δραματικά αυξηθεί εκείνοι που χρειάζονται διάσωση. Ποιον να πρωτοσώσουν, όταν αδυνατούν να
έφεραν απ’ την Αμερική ψυχαγωγικές εκπομπές με θέμα τη «διάσωση». Οι πάνσοφοι διασώστες τους έσωζαν live on camera, νοικοκυριά, κατοικίες, εστιατόρια στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αλλά και ταλαιπωρημένους ή αδικημένους από τη φύση ανθρώπους. Κανείς δεν αμφισβητούσε τις ικανότητες του «διασώστη» που έσωζε γάμους, νοικοκυριά, επιχειρήσεις, ώσπου ήρθε η κρίση. Οι τηλεοπτικοί διασώστες χάθηκαν παρ’ όλο που έχουν δραματικά αυξηθεί εκείνοι που χρειάζονται διάσωση. Ποιον να πρωτοσώσουν, όταν αδυνατούν να
σώσουν τα ίδια τα αφεντικά τους. Άλλωστε σήμερα, το ευγενές λειτούργημα του διασώστη ασκείται αποκλειστικά από εκπαιδευμένους εθελοντές σε περιπτώσεις φυσικών και άλλων καταστροφών.
3). Η αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους του ΔΟΛ είναι επιβεβλημένη, όπως θα έπρεπε να ήταν η αλληλεγγύη και προς εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον Τύπο και αλλού που παραδέρνουν μες στη μνημονιακή τρικυμία.Πιστεύω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι τηλεοπτικό σόου, όπως το πλασάρουν μερικοί. Είναι ο σπασμός μιας εποχής που τελειώνει ενώ μια άλλη παίρνει τη θέση της. Μόνο που η οριστική κυριαρχία αυτής της νέας και πιο ανελέητης εποχής δεν είναι αναπόφευκτη.
4). Πολλές και αντιφατικές οι δηλώσεις πολιτικών και ειδικών για το θέμα, κρίμα όμως για τους περισσότερους που στερούνται μνήμης, γιατί δεν είναι μακριά η εποχή που για ίδιες περιπτώσεις (π.χ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ), άλλα έγραφαν στα έντυπά τους και άλλα έλεγαν στη βουλή ως υπουργοί και βουλευτές. Γιατί πώς εξηγείται το ότι στο πρόσφατο παρελθόν το συγκεκριμένο συγκρότημα του ΔΟΛ εν μέσω κατάρρευσης της οικονομίας, με τα «κόκκινα» δάνεια πολιτών και επιχειρήσεων (και με άυλους τίτλους) να τινάζονται στον αέρα, πέτυχε να αναχρηματοδοτήσει με άνεση τα δικά του «κόκκινα» δάνεια, να πάρει με «αέρα» νέα δάνεια και κανενός το αυτί να μην ιδρώνει για το πώς ολόκληρος όμιλος έγινε το φερέφωνο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου; Πώς ζητάνε σήμερα αυτοί οι κύριοι να υποστηριχτούν οι άυλοι τίτλοι του ΔΟΛ, όταν οι ίδιοι στάθηκαν βουβοί για ό,τι συνέβη σε άλλες μεγάλες δημοκρατικές εφημερίδες και ΜΜΕ; Πώς εξηγούν το πώς χάρη σε αόρατα χέρια κάποια καταχρεωμένα ΜΜΕ επιβίωναν με μόνο «όπλο» την απόλυτη μονοφωνία στα δελτία των 8 και στις εφημερίδες τους;
5). Και επειδή για όλα φταίει η σημερινή κυβέρνηση και ο «διασώστης» Μουλόπουλος, ρωτάω, τελειώνοντας τις σκέψεις μου για το θέμα, α) φταίει η κυβέρνηση που θέλει να σώσει προβληματικά ΜΜΕ που κατά γενική ομολογία μόνο εναντίον της ήταν και μάλιστα με πολύ λαϊκισμό και πολύ ψέμα;, β) φοβάται η αντιπολίτευση μη τυχόν αλλάξουν ρώτα αυτά τα ΜΜΕ και αρχίσουν να στηρίζουν-λιβανίζουν την κυβέρνηση, που για μένα αυτό θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί σε μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται αριστερή; και γ) επειδή ότι και να γίνει υπάρχει από πίσω ένα μεγάλο κόστος, σε μια τέτοια οικονομικά δύσκολη για τη χώρα κατάσταση, ποιος θα πληρώσει; Γιατί εγώ δεν έχω ούτε για τη δόση του ΕΝΦΙΑ.