Αποφράδα ημέρα η 21η Απρίλη. Την ημέρα αυτή στις 21 Απρίλη 1967 με το πραξικόπημα των χουντικών συνταγματαρχών, βρίσκομαι μαζί με την μακαρίτισσα και δίδυμη αδελφή μου, Παγώνα, πρωί-πρωί στη αστυνομία των Γόννων για ανάκριση… (τα γραφεία της τότε στεγάζονταν στον κεντρικό δρόμο του χωριού, στο σημερινό σπίτι του Κώστα Τσιούρβα-Γουγουλιά). Παιδιά ακόμα, μόλις δεκατριών χρόνων, μας ανέκριναν για το ποιος πήρε τα αρχεία, από τα γραφεία της ΕΔΑ, τα οποία εκείνη την περίοδο στεγάζονταν στο δρόμο μας δίπλα από την πλατεία στο σπίτι που μένει τώρα ο Τάκης Κυρίτσης. Αναλυτικά για το θέμα, για το τι είδα και τι άκουσα εκείνη τη μέρα, έχω γράψει ένα κείμενο για να υπάρχει ως ιστορία που κάποτε μπορεί και να δημοσιευτεί …
Την ίδια μέρα, τριάντα χρόνια μετά, στις 21 Απρίλη 1997 – η ιστορία εκδικείται(;) – μετά από πρόταση του αείμνηστου αγροτοσυνδικαλιστή και συνεταιριστή, Γιάννη Πατάκη, εκλεγμένου τότε στην Ε.Α.Σ. Λάρισας με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης, την πλειοψηφία του οποίου είχε η Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο τον Αχιλλέα Μπουχλαριώτη, αποφασίζει ΟΜΟΦΩΝΑ την τοποθέτησή μου στη θέση του Προϊσταμένου του τμήματος Διοικητικών Υπηρεσιών και Δημοσίων Σχέσεων της Ένωσης. Και για την περίοδο αυτή έχω κρατήσει σημαντικές σημειώσεις και ντοκουμέντα που θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και βιβλίο …
Την ίδια μέρα σήμερα, μετά από τόσα μνημόνια, τόση δυστυχία, απελπισία και πείνα δυστυχώς τίποτα δεν κουνιέται… Τα εκατομμύρια που κατέβηκαν στους δρόμους πριν μόλις 2-3 χρόνια δεν είναι παρά ηττημένοι. Αγωνιστές που πάλεψαν με τα Μνημόνια, έφεραν τα πάνω κάτω στον εκλογικό χάρτη της χώρας και τελικά πάλι τα Μνημόνια βρήκαν μπροστά τους, γιατί αυτή η Ευρώπη – που λατρεύουν κάποιοι – στάθηκε πιο ισχυρή από έναν ολόκληρο λαό. Οι αγανακτισμένοι έγιναν ηττημένοι – δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία αυτής της χώρας.
Αν σκύψεις πάνω από ένα τραγούδι του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Γκάτσου, του Λειβαδίτη, του Χριστοδούλου θα δεις την πολυτραγουδισμένη ήττα αυτού του λαού διαχρονικά…