Με αφορμή τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων και όχι μόνο, θέλω να σας μεταφέρω κάτι που διάβασα και έχει ενδιαφέρον …
«Η ύπαρξη, το φυσικό σύμπαν είναι βασικά παιχνιδιάρικο. Δεν οδηγεί πουθενά, δεν έχει κανέναν προορισμό που θα πρέπει να καταλήξει κάπου.
Ο καλύτερος τρόπος να το καταλάβουμε είναι σε σχέση με τη μουσική. Γιατί η μουσική, σαν μορφή τέχνης είναι ουσιαστικά παιχνιδιάρικη. Γι αυτό λέμε «παίζεις πιάνο» και όχι δουλεύεις το πιάνο. Γιατί η μουσική – ας πούμε – διαφέρει από το ταξίδι. Όταν ταξιδεύεις προσπαθείς να φτάσεις κάπου, στη μουσική ωστόσο κανείς δεν κάνει το τέλος της σύνθεσης. Το νόημα της σύνθεσης. Αν ήταν έτσι, τότε οι καλύτεροι μουσικοί, θα ήταν αυτοί που θα έπαιζαν πιο γρήγορα και θα υπήρχαν συνθέτες που θα συνέθεταν μόνο φινάλε. Οι άνθρωποι θα πήγαιναν σε συναυλίες και κονσέρτα για να ακούσουν μια σύντομη συγχορδία, γιατί αυτή θα ήταν το τέλος. Το ίδιο με το χορό. Δεν ψάχνεις για κάποιο συγκεκριμένο χώρο στο δωμάτιο… γιατί εκεί προσπαθείς να φτάσεις! Όλο το νόημα του χορού είναι ο ίδιος ο χορός.
Και όλα αυτά δεν έχουμε μάθει να τα βλέπουμε σαν μέρος της διαπαιδαγώγησής μας στην καθημερινή μας συμπεριφορά. Έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μας δίνει μια εντελώς διαφορετική εντύπωση, είναι όλα διαβαθμισμένα και αυτό που κάνουμε είναι ότι τοποθετούμε το παιδί … στο διάδρομο του διαβαθμισμένου συστήματος (και σαν να του κάνουμε ψιτ-ψιτ …) … και έτσι ξεκινούν από το Νηπιαγωγείο. Και αυτό είναι μεγάλο γεγονός… γιατί του χρόνου θα πάνε 1η Δημοτικού … και η 1η Δημοτικού οδηγεί στη 2α… κλπ, κλπ… Και μετά θα πας στο Γυμνάσιο, Λύκειο και μετά φουλάρεις… έρχεται το μέγα γεγονός… θα πας στο Πανεπιστήμιο – ή κάποια σχολή – … κι όταν τελειώσεις με σχολές, μεταπτυχιακά, στρατό κλπ βγαίνεις έξω στον «αληθινό» κόσμο !!!
Και τότε μπαίνεις στο λούκι της εργασίας και της ασφάλισης και εκεί έχουν ποσόστωση για εσένα και εσύ είσαι αναγκασμένος να ακολουθήσεις το σύστημα … και συνέχεια κάποιο «μέγα» γεγονός θα έρχεται … έρχεται … έρχεται … αυτό το μεγάλο πράγμα … η επιτυχία για την οποία δουλεύεις. Και κάποια μέρα που θα είσαι περίπου 40 χρονών … ξυπνάς και λες … «Θεέ μου … έφτασα … εδώ είμαι…» … και τελικά δεν αισθάνεσαι και τόσο διαφορετικά, απ’ ότι αισθανόσουν μια ζωή.
Κοίτα γύρω σου τους ανθρώπους που ζουν για να συνταξιοδοτηθούν, κάνουν οικονομίες… και μια μέρα, φτάνουν στα 65-70 και δεν τους έχει απομείνει καθόλου ενέργεια, είναι λίγο πολύ ανίκανοι… και πηγαίνουν να «σαπίσουν» σε μονάδες ηλικιωμένων. Επειδή κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας από την κορυφή ως τα νύχια. Σκεφτόμαστε τη ζωή σαν ένα ταξίδι, με δέος … σαν κάτι που τελικά έχει ένα σοβαρό σκοπό (και προορισμό) και ότι ο σκοπός είναι να φτάσουμε σε αυτό το τέλος.
Επιτυχία ή οτιδήποτε άλλο είναι αυτό ή ίσως ο παράδεισος μετά το θάνατο… αλλά χάνουμε το νόημα μαζί με τη διαδρομή.
Ήταν κάτι το μουσικό και έπρεπε να το τραγουδήσεις … να το χορέψεις για όσο κρατούσε η μουσική.
Ξύπνα ρε..!
Ο Προβληματισμός : Η Ζωή είναι ΤΩΡΑ !!! ΣΗΜΕΡΑ !!! ΕΔΩ !!!
Ζήσε το ΕΔΩ και το ΤΩΡΑ !!!
Χόρεψε και τραγούδα τη ΖΩΗ ΣΟΥ !!! Τώρα που μπορείς..! τώρα που έχεις τη ΔΥΝΑΜΗ !
Τώρα που έχεις αυτή τη «μοναδική» ευκαιρία !
Ότι και να πετύχεις ΠΑΝΤΑ κάτι θα σου λείπει …
Ξεκίνα σήμερα το τραγούδι και τον χορό της ΖΩΗΣ !!! … και μην σταματήσεις ΠΟΤΕ._»