Διαβάστε αυτό το άρθρο του συντάκτη Κώστα Μαρούντα, όχι για να το αποδεχτείτε ως έχει, αλλά για ενημέρωση και προβληματισμό…
«Σε μία πλουραλιστική κοινωνία, όπως η δική μας, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που -με βάση κάποια βασικά κριτήρια του κοινωνικού υποσυνείδητου, ενδογενή ή «φυτευτά»- ξεχωρίζουν και προβάλλονται περισσότερο. Υπάρχουν, λοιπόν, προσωπικότητες που αρκούνται απλά στο να κάνουν τη δουλειά τους και επειδή την κάνουν καλά, αυτόματα προβάλλονται. Υπάρχουν άλλες που προβάλλονται, γιατί καλύπτουν κάποια κενά στα διάφορα star system που αναπτύσσονται στη δημόσια σφαίρα.
Πάντως για πολλούς, ακόμα και αν διακρίνονται στον τομέα τους περισσότερο από τους άλλους, δεν θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ποιότητα είναι το κυρίαρχο συστατικό, και αυτό κυρίως σχετίζεται με το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται η δραστηριοποίηση τους. Όσο μεγαλύτερο μερίδιο καταλαμβάνουν αυτοί στη σύγχρονη εποχή, τόσο πιο πολύ αυξάνουν οι συστημικές ασφαλιστικές δικλείδες.
Υπάρχουν και εκείνοι που είναι αμφιλεγόμενες προσωπικότητες γιατί συσπειρώνουν φανατικούς υποστηρικτές (μαζί με μία πιο σιωπηλή, αλλά φίλα προσκείμενη σε πτυχές της δραστηριοποίησης τους πλειοψηφία), που με την ύπαρξη τους δημιουργούν έντονες ρήξεις και αντιδράσεις. Είναι εκείνοι που ενσαρκώνουν επί της ουσίας τις τεράστιες αντιθέσεις του πολύπλευρου κοινωνικού ανταγωνισμού, με τα τόσο βαθιά συγκρουόμενα συμφέροντα (όπως για παράδειγμα, τα ταξικά). Συμφέροντα που δεν μπορούν να κρυφτούν, παρά τις όποιες εξωραϊστικές απόπειρες, τους όποιους στημένους και κατά παραγγελία χλευασμούς της άλλης πλευράς που προωθούνται επικοινωνιακά από τους θιασώτες της πλάγιας αποδόμησης.
Υπάρχουν και προσωπικότητες που αναγνωρίζονται από όλους, και «υποχρεώνουν» ακόμα και τους άμεσους αντιπάλους τους σε σεβασμό και υποκλίσεις αξιοσύνης, και γιατί είχαν ψηλά στις αναζητήσεις τους την προσφορά, και γιατί κυνήγησαν την επίτευξη των στόχων τους δίχως να ξεχάσουν τα όρια της συμβατής αντιπαράθεσης (στην πλειοψηφία των περιπτώσεων). Κάποιες φορές το ύφος και ο χαρακτήρας τοποθετούνται πολύ ψηλά στην κλίμακα των προϋποθέσεων καταξίωσης, σχεδόν δίπλα στην ικανότητα και στην αποτελεσματικότητα. Το ήθος πάντως το καταλαβαίνουν όλοι, αλλά το τονίζουν στους άλλους μονάχα όσοι το διαθέτουν και για τον εαυτό τους…
Η κοινωνία οφείλει κάποια στιγμή να αναζητήσει, και να θέσει ως πρότυπα, εκείνους τους ανθρώπους που προσφέρουν στα διάφορα σύνολα και υποσύνολα. Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο, αν και στις μέρες μας δεν είναι ο κανόνας. Aν το επιλέξουν οι περισσότεροι, μπορεί να γίνει.
Επίσης, οφείλει να απορρίψει όλα εκείνα τα ρηχά στερεότυπα μίας εντελώς φτηνιάρικης απομίμησης ζωής, που φετιχοποιούν κυρίως τις ίδιες τις ανθρώπινες ψυχές. Αυτό είναι ομολογουμένως πάρα πολύ δύσκολο. Τα βολέματα και οι εφησυχασμοί όταν λαμβάνουν life style χροιές δημιουργούν φανατικούς που σε δυσκολεύουν να ξεχωρίσεις ένα φονταμενταλιστή ισλαμιστή από ένα φιλελεύθερο «ταλιμπάν», κι ας επαίρεται ο δεύτερος για τη δήθεν υπεροχή του…
Μα, το κυριότερο, μία κοινωνία οφείλει να δει όλες τις πτυχές της, να αναζητήσει με θάρρος τις εστίες εσωτερικής έντασης, όλα εκείνα τα σημεία που πληγώνουν, που δεν επιτρέπουν συγκαταβάσεις και συνεργασίες, παρά οδηγούν στην όξυνση των αντιθέσεων προς μορφές που μοιάζουν να προκαλούν ακόμα και φρίκη στις συνειδήσεις των – μαθημένων αλλιώς – πολλών ανθρώπων. Αυτό όχι απλά είναι δύσκολο, μοιάζει κιόλας ως το πιο ακατόρθωτο…
Τη λύση σε τέτοιες περιστάσεις τη δίνει μονάχα η αναπόφευκτη σύγκρουση. Με το τελικό της αποτέλεσμα να καταλογίζει τα επίπεδα της φθαρτικότητας και να αναγκάζει στην εκ νέου νοηματοδότηση του ίδιου του μέλλοντος. Τι είναι άραγε το κυρίαρχο στοιχείο από τα τρία που περιγράφτηκαν παραπάνω; Η ανθρώπινη προσφορά, η απομάκρυνση από την ένδεια ή η τελική μάχη; Από τη στιγμή που η τελική μάχη δεν μπορεί να αποφευχθεί, τα άλλα δύο στοιχεία θα κρίνουν το είδος των απωλειών και τα σχέδια για την όποια επανόρθωση…
Αν κριθεί πως η μάχη πρέπει να λάβει ηπιότερες μορφές (ακόμα και του άτυπου μοιράσματος ρόλων και «λαφύρων»), τα άλλα δύο στοιχεία θα καθορίσουν το επίπεδο της αξιοπρέπειας του συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου και εν τέλει το βαθμό προόδου ή στασιμότητας που θα επικρατήσει σε μάκρος χρόνου.
Σε κάθε περίπτωση εδώ και χρόνια φαίνεται, πάντως, πως βαδίζουμε προς τη σύγκρουση. Τμηματικά (γιατί φοβόμαστε την ολική), αλλά οι ζημιές δεν είναι μικρότερες… Πανοπλίες πουλάνε διάφοροι, το θέμα είναι να καταλάβει ο καθένας ποια είναι η πιο κατάλληλη για τον ίδιο, σε συνδυασμό με την επιδίωξη της προμήθειας τους από κανονικούς πωλητές κι όχι από σφετεριστές και καταχραστές αξιών, συμβόλων και νοημάτων…»
Πηγή : ΕΦ.ΣΥΝ.