της τοπικής αυτοδιοίκησης (λειτουργία, νομοθετικό πλαίσιο, καθημερινότητα του δημότη, κ.λ.π.) θα πρέπει να είναι το βασικό στοιχείο τους για να εκτεθούν και να ζητήσουν την ψήφο των συνδημοτών τους, μαζί με την μέχρι σήμερα προσφορά τους στα κοινά. και β) ας αποφύγουν βαδίζοντας προς την υποψηφιότητα παλαιοί και νέοι υποψήφιοι να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, χωρίς να φορούν ζώνες ασφαλείας ή καλύτερα ζώνες σοβαρότητας, αδιαφορώντας αν καταντάνε γελοίοι ή αν αποδοκιμάζονται από το λαϊκό «αίσθημα», από την κοινή γνώμη. Φυσικά και δεν ισχύει αυτή για όλους η παραπάνω επισήμανση, αλλά είναι τόσοι πολλοί που απαιτούνται για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων και τα παραδείγματα από παλιότερες εκλογές υπαρκτά… Η δε πρότασή μου είναι η εξής :να δουν μεθοδικά οι επώνυμοι, οι αιρετοί, οι προβεβλημένοι, το πώς θα παραδώσουν κάποια στιγμή τη σκυτάλη και θα ανοίξουν τις θέσεις του επόμενου δημοτικού συμβουλίου στη νέα γενιά που μεγαλώνοντας είναι καθημερινά αντιμέτωπη με τις συνέπειες, της κρίσης, της ανεργίας και του αποκλεισμού.
την οποία έχω καταθέσει γραπτά αρκετές φορές είτε από τις στήλες του έντυπου τύπου είτε με αναρτήσεις στο Blog, λέγοντας ότι οι Καλλικρατικοί δήμοι απέτυχαν σε δύο βασικά σημεία : Την άμεση δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή που με βάση το σύνταγμα θα πρέπει να έχει ένας δήμος. Σε σχέση όμως με τις πρώτες εκλογές τον Νοέμβρη του 2010, σήμερα εννιά χρόνια μετά αρχίζουμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, να μαθαίνουμε τους συνδημότες μας από τα υπόλοιπα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου μας και κυρίως αυτούς που θέλουν να μας διοικήσουν. Ας επιλέξουμε από τους ικανούς και γνωρίζοντες τους καλύτερους για να δώσουμε την ψήφο μας, λειτουργώντας ως απαιτητικοί και ενεργοί πολίτες. Πολιτικά σκεπτόμενος για την τοπική αυτοδιοίκηση σ’ εμένα αρέσει η άμεση δημοκρατία, που ενεργοποιεί τους δημότες και θέλω ανθρώπους που να σκέφτονται πως θα είναι τα χωριά μας μετά από 10-20 χρόνια και ο ορίζοντάς τους να μην τελειώνει στην εξάντληση μιας τετραετίας.